Χθες το απογευματάκι είχα την χαρά να παρευρεθώ σε ένα γάμο,μικτός γάμος, ένας από αυτούς που εδώ στο νησί είναι συχνό φαινόμενο.
Ο γαμπρός καθολικός, η νύφη ορθόδοξη, ετσι έπρεπε να γίνουν δυο τελετές, σε καθολική και ορθόδοξη εκκλησία.
Οι τελείες ήταν υπέροχες όπως συμβαίνει πάντα τέτοιες στιγμές,η νύφη κούκλα και το κάλεσμα φόρεσε το καλύτερο χαμόγελο, διώχνοντας μακριά για λίγο τα τόσα προβλήματα των ημερών ..
Είδα κόσμο που είχα να συναντήσω χρονια,θες ότι δεν συμπίπτουν οι ώρες , οι δρόμοι,τα ενδιαφέροντά μας, χαθήκαμε με πολλούς, βρεθήκαμε με άλλους ..
Είδα βλέμματα όλων των κατηγοριών, ξέρεις τώρα τι γινετε σε τέτοιες εκδηλώσεις,βλέμματα χαράς, ξινίλας, θαυμασμού,αδιαφορίας,ζήλιας,κακίας,χαμόγελα απο καρδιάς, χαμόγελα μασημένα..
Υποκρισία ντυμένη με τουαλέτα, κουστούμι ,και εγώ βαρέθηκα, κουράστηκα να χαμογελάω στην κάθε λογής άνοστη ατάκα ,περιμενα πως και πως να λήξει ο γάμος.
Η ουσία είναι οτι ανυπομονούσα να τρέξω σπίτι μου, να πετάξω από πάνω μου την τουαλέτα και τις 10ποντες γόβες, να βάλω το άνετο μπλουζοσορτασκι μου,να πιάσω πρόχειρα τα μαλλιά με το κλαμερ και να κάτσω μπροστά στο λαπ τοπ μου..
Η παρέα μου διασκέδαζε ακούγοντας μουσική και σχολιάζοντας στο τσατ του ιντερνετικου ραδίου,και εγω σαν ναρκομανής ήθελα να τρέξω εκεί μαζί τους ..
Κέρδισε όμως η άλλη μέσα μου που απελπισμένα μου φώναζε " θέλω να βγω δεν θα σου στοιχίσω πολύ, ένα ταβερνάκι, απλά λιτά με όμορφη ζεστή παρέα".
Έτσι είπα να αποχωριστώ τους διαδικτυακούς φίλους μου και να περάσω ενα βραδάκι παρέα με αυτήν που άλλοτε με ξεσηκώνει,με ταρακουνάει, μου τα χώνει κάνοντάς με να δακρύζω ,με προβληματίζει....
Και ναι με προβλημάτισε....
Η
σκέψη μου τσάκωσε τον εαυτό μου, να μπαίνει από την κλειδαρότρυπα στο σπίτι του, της
(απέναντι), μας είδα, άνθρωποι μόνοι πάνω σε ένα pc να διασκεδάζουμε
ακούγοντας τραγούδια και σχολιάζοντας ότι και όπως ήθελε ο καθένας...
Αυτό
που με προβλημάτισε είναι η μοναξιά που υπάρχει γύρω μας, και η δίψα
για επικοινωνία,θες το ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα,τα διαφορετικά
ενδιαφέροντα του ζευγαριού στην προκειμένη η μπαλα,η εμπιστοσύνη στον
συνάνθρωπο!!
Η ουσία είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν
άνθρωποι(φυλακισμένοι),αναγκαστικά λόγω έλλειψης χρημάτων σε ένα σπίτι
που η απασχόλησή τους είναι μόνο το net..
Αναρωτιέμαι,
γιατί να μην μιλάω στον γείτονα, να πω μια καλημέρα, ενώ μέσα από το
net πίσω από ένα ψεύτικο avatar να βγάζω τον πραγματικό εαυτό μου, η τον
πλασματικό (υπάρχουν και αυτοί,)και καλά εγώ, πες έζησα κάπως,
(οικογένεια παιδιά)....
Όμως χιλιάδες νέα παιδιά περνούν ώρες
ατελείωτες πίσω από μια ψυχρή οθόνη ενός pc επικοινωνούν είτε από msn
chat face book ...γιατί;
Ξέρω εθισμός, δεν μου αρέσει αλλά ναι το
λέω είμαι εθισμένη, και το παράδειγμα στον εαυτό μου είναι ότι
πηγαίνοντας για την επέμβαση 2 ημερών υπόθεση δεν ήθελα να αποχωριστώ το
lap top μου...
Ότι δεν ανησύχησα αν θα πάνε όλα καλά με την
εγχείρηση,ενώ ο προβληματισμός μου ήταν αν θα πιάνει σήμα καμπάνα,η
μπανάνα, το ασύρματο φλασάκι...
Βρε που πάμε!! που πάμε..
Δεν ξέρω αν αυτού του είδους η επικοινωνία,μας οδηγεί σε μια παράξενη απομόνωση.
Η ανθρώπινη επαφή νομίζω είναι πιο σημαντική ώστε να μην γινόμαστε φυγάδες και αδιάφοροι στα καθημερινά προβλήματα και θέλω μας.
Ωραία η εξέλιξη,αλλά ο άνθρωπος;; η ζωή είναι εκεί έξω, το ότι κάποτε το παρακάναμε δεν πάει να πει ότι τώρα πρέπει να λουφάξουμε στο καβούκι μας.
Το οτι μας ευνουχίζουν κάθε μέρα, στερώντας τα όνειρα και κόβοντας τα φτερά από την νεολαία μας δεν πάει να πει οτι πρέπει να πέσουμε αμαχητί,και πόσο ακομα θα έχουμε και ιντερνετ; μου λέτε;