ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΦΟΥΛΗΣ !!!

Ήμουν 8 ετών όταν αποφάσισε ο πατέρας να μας φέρει από τον Πειραιά στο νησί...
Μια δουλειά στο ναυπηγείο ήταν η αιτία να ξεσηκωθούμε οικογενειακός 5 παιδιά, 3 κορίτσια, 2 αγόρια, και οι γονείς για μια καινούργια ζωή.....
Χαρούμενοι και γεμάτοι περιέργεια, για αυτό το κάτι καινούργιο που μας περίμενε,αλωνίζαμε το καράβι μες τη παιδική σκανταλιά αφού είχαμε διαφορά 13 μήνες ο ένας από τον άλλο.....
Μπήκαμε στο ταξί και φτάσαμε στο νέο σπίτι,αυτό που αντικρίσαμε ούτε στα όνειρά μας δεν το είχαμε φανταστεί....


Ένα παλιό διώροφο αρχοντικό,πέτρινο εξωτερικά και θεόρατο στα παιδικά μας μάτια..
Σε μια από τις καλύτερες περιοχές και με τη θάλασσα μια αναπνοή να μας καλεί...
Μπαίνοντας μέσα εξερευνούσαμε τον άγνωστο για μας χώρο,ένα σπίτι με ατελείωτα δωμάτια,με ζωγραφισμένα και ψηλά πολύ ψηλά ταβάνια..
Αυτό το σπίτι ούτε που είχα φανταστεί ότι θα με σημάδευε ετσι για την υπόλοιπη ζωή μου...


Είχε 8 δωμάτια ,έναν απέραντο διάδρομο την κουζίνα με τη στέρνα και το μπάνιο του....
Εκεί της βροχερές χειμωνιάτικες μέρες ,τρέχαμε να βάλουμε τα διάφορα τσεντζερέδια όταν έσταζε και καθόμασταν χαρούμενοι να ακούμε τις σταγόνες της βροχής να χτυπάνε ρυθμικά ντιν ντον....
Εκεί της καλοκαιρινές βραδιές,στρώναμε στην ταράτσα του και χαζεύαμε τα χιλιάδες αστέρια....
Εκεί μαλώναμε με ένταση για τα μάτια του γάτου Λολότου, ποιος θα τον πρώτο πάρει αγκαλιά στο κρεβάτι!!
Εκεί βουτάγαμε το μαγιό και σε χρόνο μηδέν είτε ήταν μεσημέρι η βράδυ τρέχαμε στη θάλασσα ένα βήμα κοντά....
Εκεί χώνιαζα το χαρτζιλίκι μου και μετά από τις πολλές κρυψώνες δεν το έβρισκα.....
Εκεί η μάνα ακούγοντας άγνωστες για εκείνη λέξεις στο ράδιο της έγραφε στην κάσα της πόρτας και με την πρώτη ευκαιρία τις πετούσε! αλλά πάντα ήξερε που και πως...
Εκεί χτύπησε η καρδούλα μου για πρώτη φορά,αυτό το σπίτι έβλεπετα δάκρυα και τους βουβούς λυγμούς τα βράδια.....



Εκεί ήταν σαν έφηβη που το έσκαγαν τα βράδια,και γυρνώντας σκαρφάλωνα το μπαλκόνι να μην πάρει χαμπάρι η μάνα...
Μια τεράστια πόρτα μαρτυριάρα με ένα μεγάλο κλειδί,που κλείδωνε τα βράδια η μάνα,οποτε η άλλη έξοδος ήταν το θεόρατο μπαλκόνι ύψους τουλάχιστον 5 μέτρα...
και όταν κάνοντας τον κασκαντέρ κατάφερνα να το ανέβω,πατώντας στη σιδεριά του κάτω παραθύρου, και μετά σε ένα μικρο πρεβαζάκι έφτανα στο μπαλκόνι,λύγιζα τα καρφάκια που κρατούσαν το τζάμι, για να το βγάλω και να ανοίξω την μπαλκονόπορτα που ήταν κλειστεί από μέσα....



Είχα άλλες δυο δοκιμασίες θυμάμαι για να μην ακουστώ, την ξύλινη σκάλα που έτριζε και μετά στον κάτω όροφό τα ξεκολλημένα πλακάκια που πατώντας τα έσκουζαν τα μαρτυριάρικα,όταν δε τα κατάφερνα, με την ψυχή στο στόμα μην ακούσει η μάνα,(που το δωμάτιό της ήταν ευτυχώς στην άλλη άκρη), έπεφτα στο κρεβάτι και ούτε γάτα ούτε ζημιά...
Πόσες τέτοιες ιστορίες!!!


Εκεί ντύθηκε νύφη η Φουλη,και έφυγε για το δικό της σπιτικό φορτωμένη με τα προικιά, και γεμάτη όνειρα για την καινούργια της ζωή ...
Εκεί έτρεξα 24 χρόνων πια, ένα βράδυ του Οκτώβρης , σαν κακός αγγελιοφόρος να ανακοινώσω στην μόνη και ανυποψίαστη μάνα τα μαντάτα ότι ο 22χρόνος γιος της χάθηκε, θύμα τροχαίου με την
καινούργια του μηχανή, κάπου στην λεωφόρο Σαλαμίνος στον Πειραιά..
Μόνη μετά από 5 παιδιά σε ένα θεόρατο σπίτι δεν θα μπορούσα να το πω τηλεφωνικά, ο μικρός έλειπε στην Ολλανδία, η μεγαλη δούλευε, η πιο μικρή και αυτή παντρεμένη εκείνος αρραβωνιασμένος στον Πειραιά, και ο πατέρας για δουλειά στην Πάρο...
Μέχρι τώρα με θεωρεί αγγελιοφόρο κακών ειδήσεων....
Και εκεί παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος, όταν φέραν το άψυχο κορμάκι του να το ξαγρυπνίσουμε,με το σπίτι γεμάτο συγγενείς και φίλους......
Αναμνήσεις καλές και κακές δεμένες με την ιστορία αυτού του σπιτιού,που σαν παλιό αρχοντικό (κάπου σε ψηφιδωτό γράφει 1868) ποιος ξέρει τι άλλο έχουν δει οι τοίχοι του, πόσες χαρές και
πόσες λύπες....



Κάθε φορά που ταξιδεύουμε για Πειραιά το καμαρώνουμε από το καραβι,κάντε κλικ στη φώτο, είναι το άσπρο ψηλό πάνω από το fouli!!!
Αυτό το σπίτι αγοράστηκε κατόπιν από έναν φαρμακοβιομήχανο το έχει ανακαινίσει και το χρησιμοποιεί σαν εξοχικό...
Όταν πουλιόταν τα λεφτά ήταν πολύ λίγα, αλλά για την επισκευή του μιας και ήταν διατηρητέο, χρειαζόντουσαν πάρα πολλά εκατομμύρια τότε ...
Οι φωτογραφίες δείχνουν το σπίτι στην τωρινή του κατάσταση εξωτερικά παραμένει όπως παλιά,με πιο καθαρά τα μάρμαρα στους τοίχους και φυσικά με καινούργια μπατζούρια.....
Περισσότερες αναμνήσεις από τη Ζουζου τσίμπα το
Στη μουσική μας παρέα,δεν θα μπορούσα να παραλείψω!!!
Animals - house of the rising sun