Μ'έχεις φίλο; σ'εχω σκύλο...βούρτσες μπλε!!!

Περιμένεις τώρα να σου αναλύσω τον όρο φίλο και σκύλο; άσε μάνα μου δεν θα θελα, άλλωστε την άποψή μου την ξέρεις προτιμώ το σκύλο..
Καρναβαλιστήκαμε χθες στα στενά της Ανω Σύρου,είπα να ξεφύγω από το καθημερινό καρναβάλι που μας έχει ζώσει και ανηφόρισα μαζί με όμορφη παρεούλα στα σοκάκια την απάνω χώρας
Δεν είχα πάει ποτέ ,τι Ριο τι Πατρα,αυτό που γινετε εδώ πραγματικά κάτι το διαφορετικό,συνωστισμός στα απανωχωρίτικα στενά..
Ευχαριστήθηκα να βλεπω φατσούλες χαρούμενες, είδα τον κόσμο να χαμογελάει να διασκεδάζει,πέταξε στην άκρη τα προβλήματα της καθημερινότητας,έβγαλε τη μάσκα της απελπισίας και μουτζούφλας που μας έχουν φορέσει με το ζόρι και ξεφάντωσε.
Πολλά τα αποκριάτικα θέματα που παρέλασαν από μπροστά μας δεν θα σου τα δείξω όλα,αναλυτικά εδω, δεν ξέρω τελικά ποιο κερδισε γιατί βιάστηκα να πάω στην ταβέρνα,τσιμπα το
Αν σε βγάλει ο δρόμος σου στο νησί μην ξεχάσεις να επισκεφθείς αυτή την ταβέρνα, λεπτομέρειες στο ποστ της ζουζους, δεν σου λέω τίποτα,απλά φανταστικά!!

Το θέμα που μου άρεσε και αυτό θα σου δείξω, "Βουρτσες μπλε" γιατί εχω μια αδυναμία στο χρώμα...














Χθες έκανα και το 2 μπάνιο μου, φανταστική θάλασσα κρύα μεν, αλλά υπέροχη..





Τελικά δεν θέλει πολλά για να νιώσεις όμορφα, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, και το αγόρι μου, ήταν ότι χρειαζόμουν η χθεσινή μέρα..
Είμαι τυχερή που ζω εδώ και εχω όλα αυτά ...

Ακούμε:Bob Seger-Living Inside My Heart... γιατί αυτά ζουν μες την καρδιά μου

Ανασκαφές από καρδιάς !

Ήμουν 8 ετών όταν αποφάσισε ο πατέρας να μας φέρει από τον Πειραιά στο νησί...
Μια δουλειά στο ναυπηγείο ήταν η αιτία να ξεσηκωθούμε οικογενειακός 5 παιδιά, 3 κορίτσια, 2 αγόρια, και οι γονείς για μια καινούργια ζωή.....
Χαρούμενοι και γεμάτοι περιέργεια, για αυτό το κάτι καινούργιο που μας περίμενε, αλωνίζαμε το καράβι μες τη παιδική σκανταλιά αφού είχαμε διαφορά 13 μήνες ο ένας από τον άλλο.....
Μπήκαμε στο ταξί και φτάσαμε στο νέο σπίτι,αυτό που αντικρίσαμε ούτε στα όνειρά μας δεν το είχαμε φανταστεί....


Ένα παλιό διώροφο αρχοντικό,πέτρινο εξωτερικά και θεόρατο στα παιδικά μας μάτια..
Σε μια από τις καλύτερες περιοχές και με τη θάλασσα μια αναπνοή να μας καλεί...
Μπαίνοντας μέσα εξερευνούσαμε τον άγνωστο για μας χώρο,ένα σπίτι με ατελείωτα δωμάτια,με ζωγραφισμένα και ψηλά πολύ ψηλά ταβάνια..
Αυτό το σπίτι ούτε που είχα φανταστεί ότι θα με σημάδευε έτσι για την υπόλοιπη ζωή μου...

Είχε 8 δωμάτια ,έναν απέραντο διάδρομο την κουζίνα με τη στέρνα και το μπάνιο του....
Εκεί της βροχερές χειμωνιάτικες μέρες ,τρέχαμε να βάλουμε τα διάφορα τσεντζερέδια όταν έσταζε και καθόμασταν χαρούμενοι να ακούμε τις σταγόνες της βροχής να χτυπάνε ρυθμικά ντιν ντον....
Εκεί της καλοκαιρινές βραδιές,στρώναμε στην ταράτσα του και χαζεύαμε τα χιλιάδες αστέρια....
Εκεί μαλώναμε με ένταση για τα μάτια του γάτου Λολότου, ποιος θα τον πρώτο πάρει αγκαλιά στο κρεβάτι!!


Εκεί βουτάγαμε το μαγιό και σε χρόνο μηδέν είτε ήταν μεσημέρι η βράδυ τρέχαμε στη θάλασσα ένα βήμα κοντά....
Εκεί χώνιαζα το χαρτζιλίκι μου και μετά από τις πολλές κρυψώνες δεν το έβρισκα.....
Εκεί η μάνα ακούγοντας άγνωστες για εκείνη λέξεις στο ράδιο, της έγραφε στην κάσα της πόρτας και με την πρώτη ευκαιρία τις πετούσε!αλλά πάντα ήξερε, που, και πως...
Εκεί χτύπησε η καρδούλα μου για πρώτη φορά,αυτό το σπίτι έβλεπε τα δάκρυα και τους βουβούς λυγμούς τα βράδια.....


Εκεί ήταν σαν έφηβη που το έσκαγαν τα βράδια,και γυρνώντας σκαρφάλωνα το μπαλκόνι να μην πάρει χαμπάρι η μάνα...
Μια τεράστια πόρτα μαρτυριάρα με ένα μεγάλο κλειδί,που κλείδωνε τα βράδια η μάνα, οπότε η άλλη έξοδος ήταν το θεόρατο μπαλκόνι ύψους τουλάχιστον 5 μέτρα...και όταν κάνοντας τον κασκαντέρ κατάφερνα να το ανέβω,πατώντας στη σιδεριά του κάτω παραθύρου,
και μετά σε ένα μικρο πρεβαζάκι έφτανα στο μπαλκόνι,λύγιζα τα καρφάκια που κρατούσαν το τζάμι, για να το βγάλω και να ανοίξω την μπαλκονόπορτα που ήταν κλειστεί από μέσα....



Είχα άλλες δυο δοκιμασίες θυμάμαι για να μην ακουστώ, την ξύλινη σκάλα που έτριζε, και μετά στον κάτω όροφό τα ξεκολλημένα πλακάκια, που πατώντας τα έσκουζαν τα μαρτυριάρικα,όταν τα κατάφερνα, με την ψυχή στο στόμα μην ακούσει η μάνα,(που
το δωμάτιό της ήταν ευτυχώς στην άλλη άκρη), έπεφτα στο κρεβάτι και ούτε γάτα ούτε ζημιά...
Πόσες τέτοιες ιστορίες!!!



Εκεί ντύθηκε νύφη η Φουλη και έφυγε για το δικό της σπιτικό, φορτωμένη με τα προικιά,και γεμάτη όνειρα για την καινούργια της ζωή ...
Εκεί έτρεξα 24 χρόνων πια, ένα βράδυ του Οκτώβρης , σαν κακός αγγελιοφόρος να ανακοινώσω στην μόνη και ανυποψίαστη μάνα τα μαντάτα ότι ο 22χρόνος γιος της χάθηκε, θύμα τροχαίου με την καινούργια του μηχανή, κάπου στην λεωφόρο Σαλαμίνος στον Πειραιά..



Μόνη μετά από 5 παιδιά σε ένα θεόρατο σπίτι δεν θα μπορούσα να το πω τηλεφωνικά, ο μικρός έλειπε στην Ολλανδία, η μεγάλη δούλευε,η πιο μικρή και αυτή παντρεμένη, εκείνος αρραβωνιασμένος στον Πειραιά, και ο πατέρας για δουλειά στην Πάρο...
Μέχρι τώρα με θεωρεί αγγελιοφόρο κακών ειδήσεων....

Και εκεί παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος, όταν φέραν το άψυχο κορμάκι του να το ξαγρυπνίσουμε,με το σπίτι γεμάτο συγγενείς και φίλους......
Αναμνήσεις καλές και κακές, δεμένες με την ιστορία αυτού του σπιτιού,που σαν παλιό αρχοντικό (κάπου σε ψηφιδωτό γράφει 1868),ποιος ξέρει τι άλλο έχουν δει οι τοίχοι του, πόσες χαρές και πόσες λύπες....



Κάθε φορά που ταξιδεύουμε από, η για Πειραιά, το καμαρώνουμε από το καράβι,κάντε κλικ στη φώτο, είναι το άσπρο ψηλό πάνω από το fouli!!!
Αυτό το σπίτι αγοράστηκε κατόπιν από έναν φαρμακοβιομήχανο το έχει ανακαινίσει και το χρησιμοποιεί σαν εξοχικό...
Όταν πουλιόταν τα λεφτά ήταν πολύ λίγα, αλλά για την επισκευή του μιας και ήταν διατηρητέο, χρειαζόντουσαν πάρα πολλά εκατομμύρια τότε ...

Οι φωτογραφίες δείχνουν το σπίτι στην τωρινή του κατάσταση, εξωτερικά παραμένει όπως παλιά,με πιο καθαρά τα μάρμαρα στους τοίχους και φυσικά καινούργια παντζούρια.....


Ακούμε:Animals - house of the rising sun

Χάπι βάλε τόνε!!

γαμώ και το Αττικόν

" Όσοι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι χάνονται θέσεις εργασίας από κάποια καμένα καταστήματα, μήπως ξέχασαν ότι κάθε μήνα χάνονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και η ανεργία έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο εδώ και μήνες; Τι έκαναν γι’ αυτό τόσο καιρό; Σε πόσες πορείες κατέβηκαν; Άναψαν κεράκια για τους απολυμένους της Χαλυβουργίας και τους απλήρωτους στην Ελευθεροτυπία και το ALTER ή μόνο στο Αττικόν ξέρουν να ανάβουν γιατί δεν είναι μπανάλ;"
http://molisxypnisa.wordpress.com/

"Χωρίς λόγια"



















Αντώνης Σαμαράς: " Δε νομίζω να υπάρχουν αστυνομίες άλλων χωρών που να τραβάνε αυτά που τραβάει η δική μας " (Για τους πολίτες δεν έχεις να πεις τίποτα?)

Ακούμε:Def Leppard - Hysteria

Χειμερινό μπανάκι !!

Μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα εξελίχθηκε η σημερινή, στην Αθήνα έριχνε παπάδες όπως με ενημέρωσε η κόρη, με φανερή την ανησυχία της για το πως θα πήγαιναν στην διαμαρτυρία..

Σήμερα μια σημαντική μέρα που θα κρίνει το μέλλον μας, όποιο αποτέλεσμα και αν υπάρξει με εμάς στην εντατική, η σε μονάδα τεχνητού νεφρού!! Το "κακό" η το "χειρότερο" όπως είπε και ο αντιπρόεδρος,αν με ρωτήσεις,θέλω το κακό περιμένοντας το χειρότερο;; πάτε όλοι στο διάολο ρε...
Η χθεσινή απεργία είχε σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχουν καράβια οπότε το προγραμματισμένο
για δουλειές ταξίδι μας, και η προσέλευση στην συγκέντρωση απλά ναυάγησε.
Μη μπορώντας να κάνουμε κάτι αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε τη μέρα όσο το δυνατόν καλύτερα, μετά από ένα ρομαντικό κυριακάτικο γεύμα, είπαμε να συνεχίσουμε έτσι όμορφα κάνοντας μια βόλτα στην αγαπημένη μας παραλία...
Σε τρελό το είπε ....ρίχνω μια πετσέτα και τα μαγιό σε μια τσάντα αποφασισμένη να κάνω και μπάνιο, με κορόιδευε μη μπορώντας να το πιστέψει,έπρεπε να είχε καταλάβει τόσα χρόνια το πείσμα της Κριάρος!!













Την ώρα που διεξάγεται η συζήτηση στη Βουλή για την ψήφιση του μνημονίου η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Εύα Καϊλή έχει ανοίξει ...άλλη συζήτηση στο twitter με κάποιον follower, ο οποίος ζητάει να "καταλάβει" τους λόγους για τους οποίους θα ψηφίσει τα νέα μέτρα.

Την ίδια ώρα κάποιος "αγανακτισμένος" διαδηλωτής που "βλέπει" τη συζήτηση της γράφει:

"Ως Μαρία Αντουαννέτα σαχλαμαρίζετε στο twitter. Κοίτα έξω απ' το παράθυρο. Τι βλέπεις; Μας ψεκάζουν!!




πηγή:http://www.enikos.gr/

Και ενώ η Αθήνα καίγεται, τα βλέμματα όλων μας είναι στραμμένα στο άντρο τις διαφθοράς, και στο τι θα βγει από το σημερινό θέατρο του παραλόγου..

Ακούμε στο mix pod Freddie Mercury and Elton John Sing The Show Must Go On