Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

Η καρδιά και η ψυχή βράζουν..







25 Σεπτεμβρίου το 2009 ήταν τότε που με παρότρυνε η αδελφή μου να ανοίξω το δικό μου τσαρδί, ένα χρόνο περιφερόμενη αναγνώστρια σε αρκετά μπλογκς αποφάσισα μετά από αρκετό άγχος να στήσω το ροκόσπιτο...

Αυτά τα γεμάτα  χρονια μοιράστηκα μαζί σας χαρές,λύπες,αγωνίες,εκρήξεις συναισθηματικές..

Γνώρισα αρκετούς ανθρώπους διαδικτυακά και προσωπικά,αυθεντικούς,ευχάριστους, ευγενικούς και ξινούς, ευτυχώς οι τελευταίοι ήταν μόνο 2-3 σε σχέση των όσων  επέλεξαν να πατήσουν το κουμπί δεξιά στο να γίνουν αναγνώστες μου.


Τα 6  χρονια και κάτι μήνες στο χώρο των βλογκς και του ιντερνετ μου έμαθαν πολλά,καλά και κακά,εχω κλάψει με συμπεριφορές ανθρώπων. μα εχω χαίρει και διασκεδάσει περισσότερο.


Άσχετη παντελώς στο διαδικτυακό μετερίζι, θυμάμαι την πρώτη μου επαφή με το ποντίκι,τα πλήκτρα, που για να γράψω μια πρόταση 3-5 λέξεων πέρναγαν αρκετά λεπτά,την απορία μου και τη θέληση να μάθω το κοπι πειστ,το να βάζω λινκ,να ανεβάζω φώτο μέσα απο προγράμματα,να μαρκάρω τις φωτο μου,τι γέλιο είχα κάνει τότε,τι κορόιδεμα είχα φάει και τι σαρκασμό είχα ρίξει στον ίδιο τον εαυτό μου....

Σε αυτό το μπλογκ εχω καταθέσει την ψυχή μου,τις χαρές,τις στεναχώριες,τις μελαγχολίες  και όλα τα προσωπικά θέματα που με απασχολούσαν κατά καιρούς.
Δεν εχω μετανιώσει για τίποτα ,για τον  νταλικέρη που έβγαλα σε στιγμές έκρηξης θυμού, ούτε για την χαδιάρα γατούλα όταν ήμουν στα χαι μου .
Εχω φτιάξει λογαριασμούς σε μσν,φμ,σκαιπ,εχω μπει σε 2-3 μουσικά σαιτ.
Πέρασα ωραίες ευχάριστες στιγμές  σε αυτά ,η ζεστή φωνή του παραγωγού ,η μουσική και η παρεουλα στο τσατ ζέσταναν τις χειμωνιάτικες βραδιές και δρόσιζαν τις καλοκαιρινές ...
 Περιπλανήθηκα και απειχα καιρό απο το ροκοσπιτο όμως

Την αμεσότητα του μπλογκ δεν την εχει κανένα και τιποτα  απο τα πάρα πάνω,αυτο
 το διαπίστωσα έντονα λιγες μερες τωρα που πεσμένη ψυχολογικά άρχισα να διαβάζω
παλιά μου ποστ και σχόλια σας,η διάθεση μου άλλαξε και ενα χαμόγελο καρφώθηκε
 στο μέτωπό μου...

Πολλοί απο αυτούς τους φίλους έχουν χαθεί,μου λείπουν πραγματικά, μου λείπουν
τα μπλογκ τους ,οι αναρτήσεις τους ,τα σχόλια τους

Περάσαν κοντά 9 χρονια στο διαδίκτυο, μεγάλωσα ηλικιακά και εγω, μα η ψυχή δεν λεει να κουβαλήσει τα χρονια μου και εγω χαρούμενη την σιγοντάρω...

Η ψυχή μου βρίσκετε εδώ, είναι αυτο το μπλογκ,συγγραφέας δεν είμαι αλλα
πιστεύω μεσα απο τα γραφόμενά μου έβγαλα τον εαυτο μου,καθε λεξη που έγραφα
ήταν αυτό που ένιωθα κατά καιρούς,χαρά, ευτυχία, πόνος, θυμός ,μελαγχολία, κατάθλιψη,αγάπη,μίσος ....

Το σίγουρο είναι οτι αν κάποτε φύγω,όταν θα γίνω πιπέρι, ευχομαι οι δικοί μου άνθρωποι να βρουν τρόπο να διαβάσουν και να καταλάβουν όσα εγώ στους ίδιους δεν τόλμησα να πω, νομίζοντας οτι εννοούνται .....



Υ Γ  Αν κάποιος αλλάξει, είναι για δύο λόγους.
Ή επειδή άνοιξε τα μάτια του, ή επειδή έκλεισε την καρδιά του.




Κέντημα - ξήλωμα..



















Μεγαλώνοντας   άρχισα να επιλέγω τις κλωστές που θα στολίσουν
 τον καμβά τις ζωής μου, συνειδητοποιω οτι πολλες από αυτές που 
έχω στο κουτί είναι σάπιες ,άτονες και μου χαλάνε το κέντημα...

Η βελόνα μου έγινε επιλεκτική , δημιουργώ με λιγα χρώματα αποκλείοντας 
τις αποχρώσεις του γκρι ,ετσι υπερέχουν  αυτες του ουρανου και τις θάλασσας,
τις σάπιες άχρωμες απο τον καιρό είτε της χαρίζω είτε της πετάω ....





Μεγαλονοντας