Της ζωής ο καφενές...

Εσύ τώρα νομίζεις ότι εγώ η χοντρόπετση ροκου δεν συγκινούμε από τραγούδια με βαθύ νόημα...πόσο λίγο με ξέρεις τελικά...Στο παρελθόν εχω μιλήσει για ένα από τα αγαπημένα μου τραγουδια το οποίο εχω κάψει στο γιουτιουμπι, πως άρχισαν όλα;;

Από μικρό κορίτσι θυμάμαι την δισκοθήκη του πάτερα,δυο από τα άλμπουμ τότε μου έκαναν μεγάλη εντύπωση με το περιεχόμενο των τραγουδιών τους..
Το ένα ήταν θαλασσογραφίες του Μάνου Λοίζου, σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, κίτρινο εξώφυλλο με ένα καράβι, το άλλο ένα ξένο άλμπουμ των Bad Company με μαύρο εξώφυλλο..
Θα σταθώ, οχι στο ροκ συγκρότημα που νόμιζες ,μα στο άλλο του Μάνου Λοίζου,μέσα σε αυτό το άλμπουμ υπάρχουν πολλά αξιόλογα τραγούδια,μα αυτό που με τράβηξε σαν κοριτσάκι, είναι ο καφενές με τον Γιώργο Νταλάρα..
Δεν ξέρω γιατί, όποτε ακούω αυτό το υπέροχο μελαγχολικό τραγούδι κάτι παθαίνω,θες τα λόγια; θες ο ήχος του μπουζουκιού; δεν ξέρω, η ουσία είναι ότι μου χάραξε την παιδική ψυχή...

Από τότε έχω έναν καφενέ, αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά μου,δεν έχω βιώσει το φευγιό αγαπημένων προσώπων, όχι τουλάχιστον σε ένα λιμάνι,στο λιμάνι της ζωής μου ναι.... έχουν φύγει αγαπημένα πρόσωπα και αυτές τις μέρες τα σκέφτομαι πολύ...



Θα θελα να είχα αυτό το καράβι του τραγουδιού, ναυλωμένο για αυτούς που μένουν..
Είναι γιορτινές μέρες,όμως για πολλούς δεν υπάρχει καμία διαφορά ,ζωή χωρίς παράθυρα, σε ένα σπίτι μόνοι σε 4 τοίχους, αν το έχουν και αυτό,λυπάμαι πολύ και για αυτούς...
Η Ζωή είναι γλυκιά, σαν σοκολατίνα..
Πικρή σαν αμύγδαλο...
Αλμυρή σαν τη θάλασσα
Σκληρή σαν το σίδερο..
Είναι όμως η ζωή μας, και πρέπει καθημερινά να παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο, δεν είμαστε μόνοι ,κάπου υπάρχει ένας Παύλος, ένας Γιάννης, και έχουν ένα καφενέ που είναι πάντα έτοιμος να δώσει χαρά και κέφι σε όποιον διαβεί το κατώφλι του...
Να είστε καλά παιδιά για τα όμορφα βράδια που μας χαρίζετε...


Δεν θα βάλω το τραγούδι ,όχι σήμερα,αν θες να το θυμηθείς τρέξε να το βρεις...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ....ΑΓΑΠΗ...ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ...