Ήμουν 8 ετών όταν αποφάσισε ο πατέρας να μας φέρει από τον Πειραιά στο νησί...
Μια δουλειά στο ναυπηγείο ήταν η αιτία να ξεσηκωθούμε οικογενειακός 5 παιδιά, 3 κορίτσια, 2 αγόρια, και οι γονείς για μια καινούργια ζωή.....
Χαρούμενοι και γεμάτοι περιέργεια, για αυτό το κάτι καινούργιο που μας περίμενε, αλωνίζαμε το καράβι μες τη παιδική σκανταλιά αφού είχαμε διαφορά 13 μήνες ο ένας από τον άλλο.....
Μπήκαμε στο ταξί και φτάσαμε στο νέο σπίτι,αυτό που αντικρίσαμε ούτε στα όνειρά μας δεν το είχαμε φανταστεί....
Ένα παλιό διώροφο αρχοντικό,πέτρινο εξωτερικά και θεόρατο στα παιδικά μας μάτια..
Σε μια από τις καλύτερες περιοχές και με τη θάλασσα μια αναπνοή να μας καλεί...
Μπαίνοντας μέσα εξερευνούσαμε τον άγνωστο για μας χώρο,ένα σπίτι με ατελείωτα δωμάτια,με ζωγραφισμένα και ψηλά πολύ ψηλά ταβάνια..
Αυτό το σπίτι ούτε που είχα φανταστεί ότι θα με σημάδευε έτσι για την υπόλοιπη ζωή μου...
Είχε 8 δωμάτια ,έναν απέραντο διάδρομο την κουζίνα με τη στέρνα και το μπάνιο του....
Εκεί της βροχερές χειμωνιάτικες μέρες ,τρέχαμε να βάλουμε τα διάφορα τσεντζερέδια όταν έσταζε και καθόμασταν χαρούμενοι να ακούμε τις σταγόνες της βροχής να χτυπάνε ρυθμικά ντιν ντον....
Εκεί της καλοκαιρινές βραδιές,στρώναμε στην ταράτσα του και χαζεύαμε τα χιλιάδες αστέρια....
Εκεί μαλώναμε με ένταση για τα μάτια του γάτου Λολότου, ποιος θα τον πρώτο πάρει αγκαλιά στο κρεβάτι!!
Εκεί βουτάγαμε το μαγιό και σε χρόνο μηδέν είτε ήταν μεσημέρι η βράδυ τρέχαμε στη θάλασσα ένα βήμα κοντά....
Εκεί χώνιαζα το χαρτζιλίκι μου και μετά από τις πολλές κρυψώνες δεν το έβρισκα.....
Εκεί η μάνα ακούγοντας άγνωστες για εκείνη λέξεις στο ράδιο, της έγραφε στην κάσα της πόρτας και με την πρώτη ευκαιρία τις πετούσε!αλλά πάντα ήξερε, που, και πως...
Εκεί χτύπησε η καρδούλα μου για πρώτη φορά,αυτό το σπίτι έβλεπε τα δάκρυα και τους βουβούς λυγμούς τα βράδια.....
Εκεί ήταν σαν έφηβη που το έσκαγαν τα βράδια,και γυρνώντας σκαρφάλωνα το μπαλκόνι να μην πάρει χαμπάρι η μάνα...
Μια τεράστια πόρτα μαρτυριάρα με ένα μεγάλο κλειδί,που κλείδωνε τα βράδια η μάνα, οπότε η άλλη έξοδος ήταν το θεόρατο μπαλκόνι ύψους τουλάχιστον 5 μέτρα...και όταν κάνοντας τον κασκαντέρ κατάφερνα να το ανέβω,πατώντας στη σιδεριά του κάτω παραθύρου,
και μετά σε ένα μικρο πρεβαζάκι έφτανα στο μπαλκόνι,λύγιζα τα καρφάκια που κρατούσαν το τζάμι, για να το βγάλω και να ανοίξω την μπαλκονόπορτα που ήταν κλειστεί από μέσα....
Είχα άλλες δυο δοκιμασίες θυμάμαι για να μην ακουστώ, την ξύλινη σκάλα που έτριζε, και μετά στον κάτω όροφό τα ξεκολλημένα πλακάκια, που πατώντας τα έσκουζαν τα μαρτυριάρικα,όταν τα κατάφερνα, με την ψυχή στο στόμα μην ακούσει η μάνα,(που
το δωμάτιό της ήταν ευτυχώς στην άλλη άκρη), έπεφτα στο κρεβάτι και ούτε γάτα ούτε ζημιά...
Πόσες τέτοιες ιστορίες!!!
Εκεί ντύθηκε νύφη η Φουλη και έφυγε για το δικό της σπιτικό, φορτωμένη με τα προικιά,και γεμάτη όνειρα για την καινούργια της ζωή ...
Εκεί έτρεξα 24 χρόνων πια, ένα βράδυ του Οκτώβρης , σαν κακός αγγελιοφόρος να ανακοινώσω στην μόνη και ανυποψίαστη μάνα τα μαντάτα ότι ο 22χρόνος γιος της χάθηκε, θύμα τροχαίου με την καινούργια του μηχανή, κάπου στην λεωφόρο Σαλαμίνος στον Πειραιά..
Μόνη μετά από 5 παιδιά σε ένα θεόρατο σπίτι δεν θα μπορούσα να το πω τηλεφωνικά, ο μικρός έλειπε στην Ολλανδία, η μεγάλη δούλευε,η πιο μικρή και αυτή παντρεμένη, εκείνος αρραβωνιασμένος στον Πειραιά, και ο πατέρας για δουλειά στην Πάρο...
Μέχρι τώρα με θεωρεί αγγελιοφόρο κακών ειδήσεων....
Και εκεί παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος, όταν φέραν το άψυχο κορμάκι του να το ξαγρυπνίσουμε,με το σπίτι γεμάτο συγγενείς και φίλους......
Αναμνήσεις καλές και κακές, δεμένες με την ιστορία αυτού του σπιτιού,που σαν παλιό αρχοντικό (κάπου σε ψηφιδωτό γράφει 1868),ποιος ξέρει τι άλλο έχουν δει οι τοίχοι του, πόσες χαρές και πόσες λύπες....
Κάθε φορά που ταξιδεύουμε από, η για Πειραιά, το καμαρώνουμε από το καράβι,κάντε κλικ στη φώτο, είναι το άσπρο ψηλό πάνω από το fouli!!!
Αυτό το σπίτι αγοράστηκε κατόπιν από έναν φαρμακοβιομήχανο το έχει ανακαινίσει και το χρησιμοποιεί σαν εξοχικό...
Όταν πουλιόταν τα λεφτά ήταν πολύ λίγα, αλλά για την επισκευή του μιας και ήταν διατηρητέο, χρειαζόντουσαν πάρα πολλά εκατομμύρια τότε ...
Οι φωτογραφίες δείχνουν το σπίτι στην τωρινή του κατάσταση, εξωτερικά παραμένει όπως παλιά,με πιο καθαρά τα μάρμαρα στους τοίχους και φυσικά καινούργια παντζούρια.....
Ακούμε:Animals - house of the rising sun
44 σχόλια:
περνα η ζωή ..κυλά...και όλο κα κατι μένει....για μας που χάσαμε αδέλφια νεα.....εκτος άλλων έμεινε και κατι θολό...τουλάχιστον σε μενα....
οπως και ναχει τοτε τα χρόνια της νιοτης πόσο μου λείπουν....δεν μπόρεσα να τ ααντικαταστησω....με κατι καλύτερο...
να σαι καλά..πολύ όμορφη ανάρτηση έκανες....
φαινεται οταν εχεσαι προς τα εδω....σου βγαίνει...ε...
τι ωραια αφήγηση ...έχεις ζήσει και συ τις "καταστροφές" γιαυτο εκ-πέμπουμε στον ίδιο μήκος κύματος
καλη βδομάδα φουλη
μαρεσε πολύ η ανάρτηση σου
Τώρα αυτή είναι νέα ή ξέθαψες την παλιά??
Πάντως καλά λέει ο Παναγιώτης σ'εμπνέει το ταξίδι μάλλον!
Φουλάρα μου εσύ! Πολλά φιλιά ευαισθητούλη μου
όμορφο σπίτι...καλά πως ανέβαινες τόσο ψηλά στο μπαλκόνι????
ήσουν ο σπάιντερμαν μου φαίνεται!!!
πολλά φιλάκια
Δηλαδή κοριτσάρα μου δεν είσαι γέννημα της Σύρου? Πειραιώτισσα είσαι?
----
Αυτό το σπίτι τόχω δει βέβαια αλλά δεν ήξερα πως στους τοιχους του μεγάλωσαν οι δύο μου φίλες! :)
Αναμνήσεις που έχουν γίνει ένα με την ξύλινη σκάλα τα πλακάκια που ξανακολλήθηκαν και τα μεγάλα παράθυρα με το μπαλκόνι.
Φιλί για καληνύχτα στην φιλενάδα μου!
@ Panayiotis homemade
Άστο Παναγιώτη ,να είμαστε καλά μόνο να τα θυμόμαστε....
Τα χρόνια της νιότης !! σε ποιον δεν λείπουν;
καλό βράδυ
@ ασωτος γιος
Να σε καλά άσωτε σε ευχαριστώ, κανόνισε με την Κούλα
@ zoyzoy
Φαι ξαναζεσταμένο που δεν χάνει τις βιταμίνες του ...
άσε στέρεψα..
@ bear
Που χάθηκες αρκούδι; εκπομπή δεν μπαίνεις,εγώ είμαι Αθήνα
φιλιά πολλά
@ christina
Ανέβαινα λέει! χαχα λάστιχο γινόμουν,πρόσεξε το παράθυρο την σιδεριά εκεί σκαρφάλωνα μετά στο πρεβαζάκι, μπαλκόνι, και ναμε πάνω!!
Αυτά...
λαστιχένια lol
@ kariatida62
Έτσι φιλενάδα Πειραιώτισες με Συριανή ψυχή χαχα
Το έχεις δει;; ναι βρε εκεί μεγαλώσαμε, υπέροχο αν και παλιό τότε το σπίτι...
φιλιά πολλά
έτσι είναι οι αναμνήσεις και με τα καλά και με τα άσχημα τους, πάντως αυτή η γλύκα των περασμένων που ακόμη και τα κακά λειαίνει είναι σημαντική
υ.γ.: το σπίτι εκπληκτικό σίγουρα
Φούλη μου ειχα καταλάβει ότι είχες χάσει κάποιον και τώρα έμαθα. Είναι εντυπωσιακό πώς ένα σπιτι, 4 τοίχοι, κλείνουν μέσα τους τόσες ιστορίες, εμπειρίες ευχάριστες και δυσάρεστες, στιγμές, μυστικά. Είναι κάτι που με γοητεύει απο μικρή. Πολλές φορές στέκομαι έξω από σπιτια που δεν κατοικούνται πια και προσπαθώ να φανταστώ ποιοι άνθρωποι έμεναν μέσα και πώς ήταν η ζωή τους. Πλάθω ιστορίες στο μυαλο μου.
Να εισαι γερή και δυνατή.
ειλικρινά με εντυπωσίασε το κείμενό σου..τόσο όμορφη η περιγραφή των ιστοριών που έζησες στο σπίτι σου,τόσο συγκινητική η απώλεια του αδερφού σου..και πόσο στενοχωρήθηκα που στο τέλος δεν το κρατήσατε..υπέροχο σπίτι..και οι ιστορίες που θα έχει να πει πάρα πολλές...καλησπέρα...
Eξαιρετικό το σπίτι, εξαιρετική και η αφήγησή σου, αγαπημένη μας.
Ανθρωποι σαν εσένα αξίζουν μόνο καλές στιγμές και αναμνήσεις, όσο και αν η ζωή επιμένει πάντα να μας δείχνει και το κακό της πρόσωπο.
http://www.youtube.com/watch?v=42ikiH9Pqmg&sns=fb
Νομίζω πως την εχω ξαναδιαβασει αυτη την ιστορία αλλά παραμένει εξίσου όμορφη, ευαίσθητη και ρομαντική!
Φιλιά πολλά
@ BLUEPRINTS
Κάθε σπίτι και η ιστορία του,οι αναμνήσεις γλυκές, πικρές, πιπεράτες, αυτή είναι η ζωή άλλωστε..
Το σπίτι πραγματικό αρχιτεκτονικό στολίδι ,όταν μετά από χρόνια πήγα και το είδα ανακαινισμένο μέσα δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου..
καλησπέρα φίλε μου καλέ
@ Κατερίνα
Αυτό το συγκεκριμένο σπίτι έχει μεγάλη ιστορία,είναι ένα από τα αρχοντικά του νησιού,ποιος ξέρει ποιους έχει φιλοξενήσει από το 1868,
και τι ευχάριστα η δυσάρεστα γεγονότα κρύβουν οι τοίχοι του!
Νασε καλά κοριτσάρα μου
@ mplahmplah@wordpress.com
Σ'ευχαριστώ φίλε η φίλη...
Θα θέλαμε να μπορούσαμε να το είχαμε δικό μας,η συγκίνησή μου μεγάλη κάθε φορά που περνάω απ έξω,έχω τόσα να θυμάμαι..
Καλώς ήρθες..
@ apos
Είναι φυσιολογικά αδύνατο να είναι στη ζωή μας όλα μόνο ευχάριστα,αυτά δυστυχώς μόνο στις διαφημίσεις τα βλέπουμε...
καλό βράδυ φίλε μου, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
@ mat21
Μεσ το πνεύμα του ποστ κόρη το βιντεάκι!σου κάνει κακό τελικά η Αθήνα , θες λίγες μέρες διακοπές στο νησί νομίζω ...
Φιλακια
@ D.Angel
Ευχαριστώ φιλενάδα, φιλιά πολλά
με συγκίνησες παλιογατο...άντε τώρα να προλάβω σε τόσο λίγο χρόνο που έχω το μαραφέτι να βολτάρω και στους άλλους...
καλά... τραγουδάρα!!!!!
Στρουμφίζει η ζωή
Περνάει σαν γιορτή
Σαν ρόδα γυρίζει
Μας παίρνει μαζει
Ποτάμι κυλά
και δε σταματά
Στρουμφίζει η ζωή μας
σαν ,πόρα παιρνά
Μας δίνει χαρές
μας παίρνει στιγμές
Βουρκώνει τα μάτια
μα δε σταματά
και έτσι η αλλιώς
γυρίζει ο τροχός
Στρουμφίζει η ζωή μας
περνάει ο καιρός
Το ξέρω ότι είναι παιδικό τραγουδάκι. Αλλά παρ' όλο που ήταν το αγαπημένο μου μικρός το νόημά του το κατάλαβα 20 και... Παιδικό τραγούδι με ενήλικο νόημα θαρρώ.
Υπέροχο σπίτι. Και όπως κάθε σπίτι έχει τις χαρές και τις λύπες του. Δε ξέρω προς τα που κλίνει η δική σου ζυγαριά.
Κυνοφιλιά!!!
Την ομορφιά, την αρχοντιά, τον πόνο, τη χαρά, όλα αυτά τα βρήκες Φούλη μου, κοιτάζοντας μέσα στη καρδιά σου...πολύ τρυφερή ανάρτηση...
Τις λατρευω τις αναδρομες σου!!!:)Φιλι και καλημερα!!! :)
Πανεμορφο σπιτι!!!!Εξαιρετικη η αφηγηση σου!!!!
Περασα να ευχηθω να περασεις καλες αποκριες και καλη καθαρα δευτερα με υγεια και καλη παρεα!!
@ ElenaG
Δεν είχα αυτή τη πρόθεση αγαπημένη Έλενα,σε ευχαριστώ, τρέχα, τρέχα να προλάβεις...
@ Παπαστρατής Το "Θηρίο"
Φίλε μου γιατί τα παιδικά τραγούδια δεν λένε αλήθειες; όμορφο σε σ'ευχαριστώ...
Η ζυγαριά κλίνει σαν ποσότητα στις χαρές, αλλά το ένα και μοναδικό γεγονός τις σκεπάζει κατά καιρούς..
Φιλιά πολλά
@ Άιναφετς
Ολα υπάρχουν και θα υπάρχουν, μαζί με άλλα πολλά που θα έρθουν..
Ευχαριστώ πολύ, καλό απόγευμα
@ Iανος
Ευχαριστώ ευγενικέ μου Ιανε
@ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
Και εσύ αγορίνα να περάσεις ένα όμορφο τριήμερο,σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
Γειά σου Φούλη και από μένα...
Τώρα μπήκα στο κονάκι σου, σκέφθηκα δεν μπορτεί όλες οι καλές μου φίλες εδώ, παλιές και καινούργιες, η Κάρυ, η Αντιγόνη, η Ζουζού, η Στεφανία, ο Σκρουτζάκος, κάτι θα ξέρουν...
Μου άρεσε η Ιστορία σου... Και δεσμό με την Σύρο έχω... Ο αδελφός της μητέρας μου (πέθανε πριν πολλά χρόνια) γνωστός στο νησί, είχε κάνει καρριέρα εκεί, οι δύο πρωτες μου ξαδέλφες ζουν ακόμα εκεί...
Σε ένα διήγημα μου μιλάω για αυτόν τον θείο... αν και δεν δίνω στίγμα, δεν θα το ήθελα...
Έχω ερθει πολλές φορές, έχω κάνει και καλοκαίρια εκεί, τελευταία φορά πριν μερικά χρόνια.
Πολύ καλές οι φωτό, τρυφερό και ανθρώπινο το κείμενο, καλοδιαλεγμένη η μουσική σου.
Θα το ψάξω το κονάκι σου σιγά σιγά.
@ GiP
Καλώς ηρθες φίλε μου στο γατόσπιτο,εδώ θα γελάσεις, θα βρίσεις μαζί μου, θα ψυχοπλακωθείς,θα μελαγχολήσεις κατά καιρούς,δεν είμαι τίποτα το διαφορετικό απλά ο εαυτός μου..
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..
καλό απόγευμα
Κάπου τότε σε είχα συναντήσει και με συγκίνησες!!!!!
Να είσαι καλά και ζωντανή.
φιλιά
@ Thalassenia
Σ'ευχαριστώ θαλασσένια μου που είσαι εδώ μαζί μου..
Όμορφη περιγραφή της ιστορίας σου....σαν σε βιβλίο σε διάβασα, ανατρίχιασα στην ιστορία του μικρού σου αδελφού....όμως έχεις την τύχη να ζείς σε νησί (περίπου μοιάζει η ιστορία μας)...κι εγώ ένιωθα το θαλασσινό αεράκι μια ανάσα...τις απογευματινές βόλτες με τα πόδια ντάλα ήλιου....τα πρώτα καρδιοχτύπια...όλα εκεί...
να είσαι πάντα καλά...και να χαίρεσαι αυτό το προνόμιο που έχεις...την Θάλασσα....
τα φιλιά μου
Mairaki
Αυτο κάνω την χαίρομαι όσο μπορώ τη λατρεμένη μου θάλασσα,στην εποχη που ζούμε με τα όσα, εκεί βρίσκω γαλήνη και παρηγοριά, πότε κοιτάζοντας τα αφρισμένα κύματα και πότε χαλαρώνοντας στην αγκαλιά της..
αρχίζω και νωρίς τα μπάνια, χθες εκανα το 3...
φιλιά πολλά κορίτσι σε ευχαριστώ
και χειμερινή κολυμβήτρια...σε ζηλεύω!!!!!
Να περνάς καλά Φούλη μου....Σε φιλώ!!
@ Mairaki
Ευχαριστώ
Διάβασα το κείμενό σου. Εκλαϊκευμένη απόδοση της ιστορίας σου. Ανάμνησες και χαρές ή λύπες που σημαδεύουν την ζωή του καθενός μας. Παρατήρησα ό,τι οι πιο πολλοί φίλοι σου, στάθηκαν στο οδυνηρό και άτυχο περιστατικό του θανάτου ενός νέου ανθρώπου. Ίσως η ουσία του κειμένου σου να μην είναι αυτή. Δεν γίνομαι κυνικός, αλλά αυτό ήταν ένα περιστατικό, (μέγιστη απώλεια δεν λέω), και μόνο ένα περιστατικό από την ζωή σου. Δοκιμάζω μελαγχολική χαρά να ζω μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση δρομίσκων , αναγκών και φωνών. Πόσες απολαύσεις , ανυπομονησίες , πόσος πόθος, πόση δίψα ζωής και μέθη ζωής, φανερώνονται εδώ κάθε στιγμή! Κι εν τούτοις σε λίγο θα πέσει σιωπή πάνω σε όλους τους θορυβούντες , ζωντανούς και χαρούμενους , γιατί ζουν. Πίσω από τον καθένα , ορθώνεται η σκιά του, σκοτεινός σύντροφος πορείας. Είναι πάντοτε σαν την τελευταία στιγμή πριν την αναχώρηση πλοίου με μετανάστες : υπάρχουν περισσότερα να ειπωθούν παρά ποτέ, ο ωκεανός και η άδεια σιωπή του περιμένουν ανυπόμονα πίσω απ’ όλη αυτή τη βοή – τόσο άπληστοι, τόσο βέβαιοι για τη λεία τους! Και όλοι, όλοι φαντάζονται ό,τι το παρελθόν δεν είναι τίποτα (είναι;), ή ό,τι είναι κάτι λίγο και ό,τι το προσεχές μέλλον είναι το παν : από κει και αυτή η βιασύνη, αυτές οι φωνές, αυτή η ανάγκη να ξεκουφάνουν και να εκμεταλλευτούν οι μεν τους δε. Καθείς θέλει να είναι πρώτος μέσα σ’ αυτό το μέλλον – και ωστόσο ο θάνατος και η σιωπή του θανάτου είναι οι μόνες βεβαιότητες που μοιράζονται όλοι.
Τι παράξενο, η μόνη αυτή βεβαιότητα, η μοναδική αυτή μετάληψη, κοινή για όλους, να είναι σχεδόν ανίκανη να επιδράσει στους ανθρώπους και τι παράξενο να απέχουν τόσο από το να συναισθάνονται την αδελφοσύνη του θανάτου! Είμαι ευτυχής διαπιστώνοντας ό,τι οι άνθρωποι αρνούνται απολύτως να συλλάβουν την ιδέα του θανάτου και θα επιθυμούσα πολύ , όπως πιστεύω κι εσύ, να συνεργήσω ώστε η ιδέα της ΖΩΗΣ να τους γίνει εκατό φορές πιο αντάξια να την σκεφτούν. Και είμαι απόλυτος σε αυτό.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω και κάτι: για σένα, τι είναι αυτό που κάνει την ιστορία της κάθε ημέρας; Κοίταξε τις συνήθειες σου που συνθέτουν αυτή την ιστορία: είναι άραγε αποτέλεσμα από πολλές ανανδρίες , (αν και είσαι γυναίκα, δεν βρήκα πιο κατάλληλη λέξη), μικρές ραθυμίες ή αποτέλεσμα θάρρους και επινοητικού νου; Όποια κι αν είναι η διαφορά των δύο περιπτώσεων, είναι δυνατό να σου απονείμουν οι άνθρωποι τους ίδιους επαίνους και στην πραγματικότητα να τους είσαι το ίδιο χρήσιμη. Αλλά μπορεί οι έπαινοι, η χρησιμότητα και ο σεβασμός να αρκούν σ’ εκείνον (η), που θέλει να έχει μόνο ήσυχη την συνείδησή του – δεν θα αρκούν σε σένα που ψάχνεις μέσα στα σπλάχνα , σε σένα που κατέχεις την επιστήμη, την τέχνη, την λεπτότητα της συνείδησης. Γιατί το γραπτό σου αυτό δείχνει. Σήκωσε λοιπόν το βλέμμα στο παρελθόν, αυτό που περιγράφεις, στρέψε το στο σήμερα και κοίταξε την Φούλη με δέος!
Φουλη γεια σου,
χαζευω την ομορφη σελιδα σου και βλεπω την αγαπη σου για την Συρο.
Η γραφη σου μου αρεσε πολυ, να γραφεις!!!!
Το λεω με πιστη στο ταλεντο σου,
μια και ειμαι ποιητης (λέω).
Ποιηματα μου υπαρχουν στη ΝΕΟΛΕΡΑ.
FAIDONAS
Δημοσίευση σχολίου