Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Παραληρήματα .....







“How lucky you are!”, θυμάμαι μια Αμερικανίδα να μου λέει, αναφερόμενη στο γεγονός ότι ζούσα στην Ελλάδα. Βέβαια εκείνη αναφέρεται στο γεγογός ότι έπρεπε να ταξιδέψει τόσα μίλια, να σκάσει ένα σκασμό λεφτά προκειμένου  να «ζήσει» δεκαπέντε μέρες στο λίκνο του Ελληνικού τουρισμού. Να μαυρίσει κάτω απο την Ελλαδικό ήλιο, να κάνει βουτιές στα καταγάλανα νερά και να μάθει να κάνει παπάρα στη χωριάτικη. Ενώ εγώ, τα είχα όλα αυτά κάθε μέρα, όλο το χρόνο, λες και δεν υπάρχουν εποχές κι όλη η Ελλάδα είναι ένα ατέλειωτο Μυκονιάτικο καλοκαίρι. «Καημένη Γιολάντα!», σκεφτόμουν απο μέσα μου αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν απευθυνόμουν σε εκείνη ή …σε μένα.
Βλέπω τις παραλίες που αδειάζουν, γυμνές πλέον από ομπρέλες και ξαπλώστρες, γεμάτες σκουπίδια. Τα μαγαζιά που έκλεισαν με μαύρες σακούλες στα παράθυρα λες και υπάρχει πένθος και μια Χώρα άδεια, μισοσκότεινη, ένα ολόκληρο πένθος, δίχως την οχλαγωγία, δίχως το πλήθος, δίχως την ακαταλαβίστικη μουσική κι ακούω το φυλλομέτρημα στα ταμεία μαζί με μουρμούρα και θυμηδία, σα από δυσανεσχετημένο νταβατζή. Και το Νησί, τα νησιά, τα άλλα μέρη και μια χώρα ολάκερη στο Τέλος του καλοκαιριού, σα αποκαμωμένη πουτάνα να κοιτάζει τους λεκέδες της βάρδιας επάνω στο γυμνό της σώμα. Με τι άλλο θα μπορούσε να παρομοιαστεί άλλωστε, όταν αφείδωλα επιτρέπεται στον κάθε  καταπιεσμένο ή υπερφίαλο τουρίστα να ξεθυμάνει τις καύλες του με το πρόσχημα του χρήματος το οποίο πετά αδιάκριτα στα μούτρα κι εσύ του κάνεις και τεμενάδες λέγοντας: Στις υπηρεσίες σας κύριε!
Πάντα δυο φορές το χρόνο, θυμάμαι με πικρό χαμόγελο την ταινία «Καλωσήρθε το Δολλάριο» και σκέφτομαι πόσο διαχρονική μπορεί να είναι για τούτη την πραγματικότητα.Καημένη μάνα που στέλνεις το παιδί σου να μάθει Εγγλέζικα, Γαλλικά, Ιταλικά και κάθε λογής ξένη γλώσσα για να μπορεί να γλυκογλείφει τα ξένα αυτιά, μα ξέχασες να του μάθεις την Ελληνική, τόσο που η γλώσσα του σκοντάφτει στο «Καλημέρα» με accent Νέας Υόρκης. Καημένη μάνα που έμαθες στο παιδί σου την «τιμή» του χρήματος μα δεν του ‘μαθες τι είναι η Τιμή, για να πουλιέται από μόνο του σα μωρή κορασίδα με την ύβρη της νιότης της. Μα δεν υπάρχουν ευτυχισμένες πουτάνες. Και θα έρθει ο καιρός, που κάθε ομορφιά θα έχει χαθεί και από τη μωρία των προηγούμενων ετών, το μόνο που θα απομείνει είναι μια κατακρεουργημένη ηθική κι ένας ύπνος δίχως όνειρα. Ή μήπως έχει έρθει ήδη ετούτη η ώρα;
Τούτο το λίκνο είναι το τελευταίο που θα πέσει, σα άλλη Βαβυλώνα όμως έχει όλους τους οιωνούς να πετούν πάνω από το κεφαλάρι της. Δίπλα της ολούθε, τα πάντα φθίνουν. Τα στρας από τα φτηνά μεσοφόρια άρχισαν να ξεφτίζουν και το πατσουλί, δεν επαρκεί πια να καλύψει τη δυσωδία της σήψης. Οι φωνές των νεκρών ακούγονται ολοένα κι περισσότερο, όμως τα νταούλια  καλά κρατούν δυναμώνοντας το τέμπο τους. Ποιος ακούει; Ποιος βλέπει; Τούτος ο πλεούμενος θίασος πεθαίνει μέσα στα ίδια του τα σκατά παρόλ’αυτά παρφουμάρεται σα φθισικιά πουτάνα, ανταλλάσοντας ξεδοντιασμένα χαμόγελα με πατρόνες και νταβατζήδες. Μονάχα κάποιοι βλέπουν την πανούκλα που ξέσπασε κι αφού χαρήκαν ότι είχε σε πληθώρα το αμπάρι, σα άλλους ποντικούς αναζητούν τον επόμενο κάβο για να κατέβουν. Στριμώχνονται όμως στο περίμενε κι αρχίζουν να καννιβαλίζουν ο ένας τον άλλον υπό τους ήχους μιας ορχήστρας φαντασμάτων.
Εκείθε τελειώνει το ταξίδι. Βλέπω τα απόκρημνα βράχια ήδη να ξεπροβάλλουν σα τα δόντια μιας Χάρυβδης και το πλοίο δε θα δέσει σε κανένα κάβο. Ένα μονάχα μένει: Μια βουτιά. Τουλάχιστον σα άλλος Οδυσσέας, έχω μια ύστερη ελπίδα να ξεβραστώ σε ένα νησί των Φαιάκων. 


Αναδημοσίευση από τον εξαιρετικό φίλο άνθρωπο
Ben Provis οχι για να εκμεταλλευτώ  την αξία των γραπτών του και να αποσπάσω σχόλια, απλά για να διαβάσουν όσοι δεν είναι επισκέπτες στο δικό του μπλογκ, γιατί μερικές σκέψεις πρέπει να ακούγονται ..........

ευχαριστώ Ben

9 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

καλημερα fouli η αληθεια ειναι οτι ο μπεν επεστρεψε και τον θαυμαζω ακομη περισσότερο
φουλαρα σε φιλω και να χαιρεσαι τις μικρες ευτυχιες με την οικογενεια σου
αυτο περασα να γράψω

Nasia είπε...

είναι υπέροχος!
φιλάκια Φούλη μου!

zoyzoy είπε...

Είπα και'γω δικό σου το κείμενο αποκλείεται!

Ωραία δυνατή γραφή θα επισκεφτώ τον φίλο σου είναι ντόμπρος!

Ανώνυμος είπε...

καλό φούλη.....

GEOPOL είπε...

Σε μια (καθαρά) επιδερμική αναφορά στα προβλήματα της χώρας, πάντα ξεκινάς με κάποιο σχέδιο γραφής. Πρώτα εκθειάζεις, μετά δραματοποιείς, εξιστορείς ατέλειες με την δική σου κρίση, εντυπωσιάζεις, (βαρέθηκα να μετρώ το πόσες φορές αναφέρθηκε η Ιταλική λέξη πουτάνα), προκαλείς για να έχεις το μειδίαμα , την αποδοχή του αναγνώστη και την οργανωμένη οργή που σου ενσπείρει και στο τέλος … ε, κλέβεις και κάτι να το παρουσιάσεις δικό σου.
Ο φίλος σου που έγραψε το κείμενο, ξέρει πολύ καλά τον τρόπο γραφής αυτόν, δεν είναι και κάτι μυστικό άλλωστε, λέγεται πρότυπο Αθανασιάδη, περιγραφεί και σιχτιρίζει με προκλητικό τρόπο κάτι, που διακοσμημένο με λόγια από το «Λίκνο της Θούλης» , αλλαγμένα κατά το δοκούν, απεικονίζουν οφείλω να πω, πολύ σωστά την εικόνα της σημερινής Ελλάδας. Όμως , υπερασπίσου με εκείνο τον γλυκύ τρόπο, την πιο γλυκιά χώρα του κόσμου. Α, κάτι άλλο… το νησί των Φαιάκων; Και όχι την Ιθάκη;

DaisyCrazy είπε...

Καλή βδομάδα Φούλη μου!
Πολύ μαύρο κι απαισιοδοξο το κειμενο αν και πολυ καλογραμμενο.
Η χαρα κι η αισιοδοξια μπορούν να γεννηθούν μέσα μας. Αν κοιτάμε όλο τους άλλους κ τις ειδήσεις μόνο απαισιοδοξια κ μιζέρια θα νιώθουμε κι αυτά δε βοηθούν κανένα.
Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Ένα μύνημα εδώ... μετά από καιρό... Με τη μουσική σου να με φτιάχνει !
Θα διαβάσεις νέα μου, θα τα λέμε από εδώ και πέρα !!

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ προς όλους
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας, όπως γράφω το κείμενο είναι του Βεν οπότε εγώ δεν είμαι αρμόδια να απαντησω

Ben Provis είπε...

Προς GEOPOL:

Οτιδήποτε δημοσιεύεται υπόκειται έπειτα σε κάθε είδους κριτική. Το αν με αγγίζει ή όχι είναι δικό μου θέμα. Όμως δεν ανέχομαι απο ΚΑΝΕΝΑΝ να με χαρακτηρίσει λογοκλόπο. Ανέφερε συγκεκριμένο σημείο και κάνε την παράθεση με το προτότυπο, διαφορετικά είναι κακοήθεια.
Σχετικά με το "πρότυπο Αθανασιάδη" και το "Λίκνο της Θούλης" που λες, ειλικρινά ούτε που τα ξέρω. Χαίρομαι που το ανέφερες όμως γιατί αυτό, για μένα και μόνο, σημαίνει πως "το 'χω ρε πούστη!"