Εκεί στη σουίτα 111 !!

Θα έρθεις την Πέμπτη το πρωί, τυπικά θα είναι σαν να έχεις κάνει εισαγωγή,θα κάνεις μερικές εξετάσεις ακόμα,όπως καρδιογράφημα,ομάδα αίματος, ακτίνα θώρακος και κοιλιάς,και το απογευματάκι κατά τις 7 θα έρθεις, είπε ο γιατρός, οκ ντόκτορ. Πέμπτη πρωί κατά της 9 φτάνω στο νοσοκομείο,εκεί άρχισε το ανεβοκατέβασμα πάνω κάτω τους ορόφους, να κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις,βαρέθηκα να σηκώνω την μπλούζα μου...
θέαμα κανονικό ,μια για το καρδιογράφημα,μια για τις ακτίνες και άντε μια ακόμη φορά να με ξανά κοιτάξει ο καρδιολόγος,μάζεψα όλα τα απαραίτητα χαρτιά για την τυπική εισαγωγή,μάζεψα και ένα κοπλιμέντο απο μια μικρή μαθητευόμενη,ότι διατηρώ καλά τις γραμμές μου(8 κιλά έχω χάσει καρδιά μου σα σουβλί έγινα) τες πα,μάλλον το είπε γιατί έκανε ανασκαφές μέχρι να βρει φλέβα και με ρήμαξε!!

Πηγαίνοντας στη σουίτα,και αφού μάζεψα ότι έπρεπε (που θα με βάλεις), ρωτάω την νοσοκόμα; πήγαινε διάλεξε δωμάτιο,και όπου σου αρέσει...
Εξερευνώντας το χώρο, τελικά κατέληξα ότι το πιο σικ ήταν το 111.
7 το απόγευμα φτάνει η Φουλη με τα απαραίτητα ,μαξιλάρι μου, πετσετούλα μπιτζαμούλες,κλπ Φρόντισα να περάσω από τη βοδαφον λίγο πριν να μου εγκαταστήσουν το ασύρματο τσιπάκια,και με το λαπ τιπ στη μασχάλη έκανα την θεαματική είσοδο. Η αγωνιά μου ήταν,όχι για την εγχείρηση,αλλά αν θα έχει σήμα καμπάνα η μπανάνα! βλέπεις το βραδάκι της πέμπτης είχε προγραμματιστεί ράδιο,εκπομπούλα με ροκ - μεταλ τραγούδια, δεν θα την έχανα με τίποτα.. Φρόντισα να πάρω και τα απαραίτητα ακουστικά μην τρελάνω τις γιαγιούλες,άσε που σε μια αλλαγή βγαίνοντας το βισματάκι, λίγο έλειψε να πετάξουν τους ορούς και τους καθετήρες και να αρχίσουν να.. χτυπιούνται.

Μέσα στο θάλαμο ήταν μια αξιαγάπητη γιαγιά γύρω στα 90,με αλσχαιμερ,όλο φώναζε η έρμη,όποιος την πλησίαζε, έτσι στο άσχετο η καημένη φώναζε, μια κοπέλα που την είχε κάνει μπλε από το ξύλο ο καθίκης, μαλάκας άντρας της, ρε παιδιά τέτοιο ξύλο δεν το έχω ξανά δει,αγνώριστη η γυναίκα,με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, αίσχος.
Και μια γιαγιά από την Μήλο.

Αυτή η γιαγιούλα έπεσε και έσπασε το πόδι ,ήταν μια βδομάδα μέσα, αλλά δεν την χειρουργούσαν γιατί ήθελαν πρώτα να της ρυθμίσουν το ζάχαρο. Είχε συνοδό τον 40 χρόνο γιο της,πολύ το θαύμασα αυτό το παιδί,εκεί δίπλα της να την πλένει, να την φροντιζει, και να μην έχει φύγει λεπτό από δίπλα της... Αφού εγκατέστησα τα πάντα,έβαλα μπιτζαμούλα πήρα θέση ακρόασης,με τα ακουστικά μου άρχισε η εκπομπούλα,όμορφα και ωραια ,οι υπόλοιποι στην ταλαιπωρία τους και εγώ στον κόσμο μου,άκουγα και έγραφα στο τσατ,πέρασε ευχάριστα η βραδιά,νανε καλά η παρέα του εδώ Twisted's Radio...ο οποίος διατηρεί το δικό του Blog
Όταν η νοσοκόμα μοίρασε τα χάπια τσίτωσα,δεν πιστεύω να είναι κανένα για να κοιμηθώ;ρώτησα,τι, να έχανα την ακρόαση!!
Πρωί της άλλης μέρας με ετοίμασαν,με πεταλούδα στο χέρι και ρομπάκι σούπερ μίνι για χειρουργείο,για πότε ξεράθηκα, χαμπάρι δεν πήρα!! Ξύπνησα στο δωμάτιο ανάνηψης με μια φωνή σαν νταλικέρης,έτσι σε 2 ωρουλες ήμουν πίσω στο δωμάτιο,με το μίνι μου, άχολη, σαν ζόμπι,και προίκα 3 τρυπούλες παρακαλώ....

Να είσαι από μια μεριά να θαυμάσεις ροκου, μηχανόβια Φούλη,να κόβει βόλτες σαν τον κάβουρα, κρατώντας στο ένα χέρι τον ορό και στο άλλο το σακουλάκι, (όχι καθετήρα έλεος)...τρομερή φώτο θα ήμουν. Σχεδόν μιάμιση μέρα ήταν η διαμονή μου στην σουίτα 111,και το Σάββατο γύρο στης 12 ήμουν σπίτι. Έτσι,πήγαν όλα καλά...

Ακούμε:Bon Jovi - It's my life