Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Ζωή στη φορμόλη....




Αυτός
Γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 70 σε μια επαρχιακή πόλη ,τα παιδικά χρόνια σχετικά καλά με όσα προβλήματα μπορούν να υπάρχουν σε μια οικογένεια...
Τα όνειρα πολλά όπως σε κάθε νέο άνθρωπο,μια οικογένεια ,ένα σπιτικό, μια καλή δουλειά, η επαρχία δεν είχε τις δυνατότητες να πραγματοποιηθούν,έτσι αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά του να έρθει στην πρωτεύουσα ..
Μια σχετικά καλή δουλειά,μια σχέση, και η ζωή κυλούσε απλά σταθερά..
Τα χρονια πέρασαν, η σχέση βάλτωσε τελείωσε κατόπιν χάθηκε και η δουλειά,η μόνη διέξοδος για αυτόν ήταν πλέον το ιντερνετ,καθώς η κατάθλιψη , μελαγχολία του είχε γίνει συγκάτοικος..
Έκανε λογαριασμούς σε ότι υπήρχε διαδικτυακά msn,skype,facebook,μπλογκ,κλπ, οι παλιοί
φίλοι χάθηκαν έκανε νέους διαδικτυακούς ,πολλούς φίλους, και μίλαγε, έγραφε, μίλαγε, γέλαγε,έλεγε πάντα μόνο αυτά που ήθελε να πει, περνούσε καλά μα πάντα πίσω από ένα πληκτρολόγιο, μπροστά σε μια οθόνη, κλεισμένος σε 4 τοίχους..
Το ταμείο ανεργίας δεν ήταν αρκετό για πολλά πολλά,καφές έξω, δεν τον ενδιέφερε αρχικά, δεν τον κάλυπτε στη συνέχεια..
Το ενοίκιο να βγαίνει, οι λογαριασμοί ,τσιγάρα, καφές και το ιντερνετ, όλα τα άλλα
σε δεύτερη μοίρα ,το φαγητό, αν ερχόταν η μάνα να μαγειρέψει για 3-4 μέρες καλώς, διαφορετικά η γρήγορη λιγοέξοδη λύση, μακαρόνια...
Κάποτε συνειδητοποίησε ότι δεν πάει άλλο,βγηκε στη γύρα για δουλειά,έτρεχε,έψαχνε, έκανε πολλές προσπάθειες ,γυρνούσε σπίτι κατάκοπος,πτώμα και απογοητευμένος, πάντα η απάντηση ήταν θα, θα σε πάρω τηλ,πέρνα το Σάββατο, και θα, θα , θα ....
Κάποια στιγμή το ταμείο ανεργίας έληξε,άδεια ζωή,άδειο σπίτι, άδειο ψυγείο,το ενοίκιο να τρέχει, η ΔΕΗ απλήρωτη,το τηλ κομμένο με τα επακόλουθα, ιντερνετ φίλοι, επικοινωνία καμιά..
Η δόλια μάνα με ενέσεις προσπαθούσε να σώσει την κατάσταση όσο μπορούσε..
Φαΐ δεν τον ένοιαζε και ας μην έχει,μα ιντερνετ για τις μικρές αγγελίες, για τους φίλους ,τσιγάρα καφές, τον σπιτονοικοκύρη πληρωμένο να μην γκρινιάζει,αυτά επιβαλλόταν να τα έχει τακτοποιημένα,και η δόλια μάνα εκεί,έκανε το μαλλί της σκούπα να μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του παιδιού της..
Οι δουλειές, εκμετάλλευση,λεφτά τίποτα και χωρίς ασφάλεια, έπρεπε κάτι να κάνει ετσι δοκιμάστηκε και δούλεψε σε μερικές, κομμάτια να γίνει επιλογές δεν υπήρχαν το πάλευε, άλλωστε προσωρινό ήταν κάποτε θα του καθόταν μια καλή δουλειά..
Η δουλειά ακόμα αναζητείτε ,το μηνιάτικο από αυτήν που έχει ίσα που του εξασφαλίζει τα τρέχοντα έξοδα,ένσημα ούτε συζήτηση,όνειρα για το μέλλον κομμάτια,προσωπική ζωή καμιά, τα λεφτά δεν φτάνουν ούτε για ένα καφέ έξω,και η δόλια μάνα εκεί βράχος, μα μέχρι πότε!!!



Αυτή
Γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 50, παντρεμένη με δυο παιδιά,από μικρή κοπέλα δούλευε μεχρι που παντρεύτηκε και ηρθαν τα παιδιά,όταν μεγάλωσαν ξαναπήγε στη δουλειά για να συμβάλει στα οικογενειακά έξοδα.
Ξαφνικά μετά από 23 χρονια ένα πρωί βλέπει το γάμο της θρύψαλα..
Τα παιδιά φεύγουν για σπουδές, μένει μόνη με πρόβλημα υγείας,χωρίς δουλειά,χωρίς πόρους ζωής, με την κατάθλιψη, μελαγχολία συγκάτοικο και εδώ..
Μάζεψε τα κομμάτια της και άρχισε να ψάχνει δουλειά,επιβαλλόταν να βρει μια δουλειά, βλέπεις εδώ η δόλια μάνα δεν ζούσε....
Οι απογοητεύσεις από τους ανθρώπους έρχονταν η μια μετά την άλλη με αποτέλεσμα αυτή να κλειστεί ερμητικά στο δικό της αγνό κόσμο.
Το γεμάτο κάποτε γέλια σπίτι τώρα άδειο πλέον την απωθούσε,έπρεπε κάτι να κάνει για να το νιώθει ζεστό οικείο,ήθελε να τα αλλάξει όλα να μην της θυμίζει τίποτα τα 23 χρονια γάμου..
Προσπάθησε με αρκετές στερήσεις να το αλλάξει, έτσι νόμιζε ότι θα λυτρωθεί θα ξεχάσει...
Άλλαξε πολλές δουλειές στα 10 χρόνια χωρισμού,με κόπο και οικονομία αγόρασε ένα σαράβαλο αμαξάκι,για λόγους μετακίνησης και μόνο, και αυτό το κακιασμένο λες και καταλάβαινε ότι πληρώθηκε και πάντα κάτι ζήταγε, λες και το έκανε επίτηδες..
Η ασφαλιστική κάλυψη ήταν γι αυτήν προτεραιότητα,Βρήκε μια δουλειά χωρίς περιθώρια επιλογής ωραρίου και χρημάτων, με αποτέλεσμα η προσωπική ζωή να είναι αποκλεισμένη.

Τα χρόνια κυλούν με το άγχος της εφορίας, των παγίων εξόδων, και πάντα μα πάντα ένα χαρτζιλικάκι στα παιδιά θα το ξεκλέψει, τι και αν δεν μπει καζάνι στη φωτιά,τι και αν δεν έχει παρέα, χρήματα να πάει για ένα καφέ, να την δει ο ενδιαφερόμενος να της πιάσει κουβέντα, να βγουν, να επικοινωνήσει με έναν άνθρωπο,(εδώ το ιντερνετ είναι μόνο για καμιά συνταγή,η ιατρική αναζήτηση).
Ξαφνικά αυτή κατάλαβε ότι η ζωή περνάει και είναι μόνη, με την αγωνία αν θα έχει την επομένη δουλειά, θα προλάβει να βγάλει τη σύνταξή της!!




Το αυτή και το αυτός δεν μου αρέσουν σαν χαρακτηρισμοί, μα τι σημασία θα είχε να τους βάφτιζα Κώστα, Νίκο, Μαρία, Σουζάνα;
θα μπορούσε κάλλιστα να είμαι εγώ η "αυτή",κανείς δεν επιλέγει να παντρευτεί για να χωρίσει και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να φέρει η επόμενη μέρα
Όπως θα μπορούσε στη θεση "αυτού" να είναι τα παιδιά μου...

Αυτός, αυτή, αλλά όχι τα μυστήρια μα τα αληθινά τα χειροπιαστά, δουλειά έχουν μα μόνο δουλειά, ζωή δεν έχουν είναι στην φορμόλη,αυτών καθώς και πολλών γύρω μας...

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς, και σε όλες τις δόλιες μάνες να έχουν οικονομικά "κότσια" να κάνουν τονωτικές ενέσεις!!

Στο mix pod: Χάρις Αλεξίου - Έχει πανσέληνο απόψε.....αφιερωμένο σε αυτήν,γιατί...... ...είναι σκληρό για μια γυναίκα να είναι μόνη...

44 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Ωραίες οι ιστορίες και οι δύο, είναι δεν είναι αληθινές δεν έχει σημασία..

mat21 είπε...

να'σαι καλά Φουλάρα πάντα. Σε ευχαριστούμε για όλα και εύχομαι να αξιωθούμε να σου ανταποδώσουμε όοοοοοοολα όσα κάνεις για μας. Σε αγαπούμε πολύ να ξέρεις

ασωτος γιος είπε...

oi ιστορίες είναι απολυτα αληθινές το νιώθω, είναι η ζωη έτσι, το βλέπεις γύρω σου, όλοι έχουμε πια ένα τέτοιο η μια τέτοια γνωστη,

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ Hfaistiwnas
Ηφ μου δυστυχώς είναι πέρα για πέρα αληθινές,η μια είναι η κολλητή μου,εκπλήσσεσαι στο ότι δεν υπάρχουν;
φιλιά πολλά σε ευχαριστώ

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ mat21
Εσύ το μόνο που θέλω να κάνεις είναι να προσέχεις εκεί στην ζούγκλα,ευχομαι να γίνουν όλα όπως παλιά και η ζωή σας να είναι πιο ανθρώπινη..να προσέχεις τον εαυτό σου κόρη μου ,φιλια

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ ασωτος γιος
Α ρε άσωτε γύρο μας ο κόσμος υποφέρει,το ξέρεις και το ξέρω,δεν μπορώ να κάνω κάτι, μα δεν μπορώ και να κάνω ότι δεν βλέπω γιατί εχω μια καλή ζωή ...ακομα!

kariatida62 είπε...

Oι ιστορίες σου πραγματικές πέρα για πέρα!
Ολοι μας σχεδόν ξέρουμε ή έχουμε γνωρίσει εκείνον και εκείνη!
Σε μια Ελλάδα που χάνεται κάθε μέρα η ελπίδα, τα πρόσωπα εκείνου και εκείνης αυξάνονται δραματικά!

Hfaistiwnas είπε...

Υπάρχουν, δεν θα θελα να υπάρχουν..

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ kariatida62
Δυστυχώς Καρι μου,δεν ξέρω για ποιον να λυπηθώ πιο πολύ ,βγες έξω Καρι δες το φεγγάρι,είμαστε τυχεροί που είμαστε καλά, που έχουμε ότι έχουμε..
Αφιερωμένο το τραγούδι σε αυτήν..

"Είναι σκλήρο για μια γυναίκα να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία"

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ Hfaistiwnas
Υπάρχουν και φοβάμαι θα πληθαίνουν μέρα με τη μέρα..

Λεκάνα είπε...

είναι πολύ σκληρό για μια γυναίκα να είναι μόνη.....
πολλές καληνύχτες φούλη μου

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Με έκανες χίλια κομμάτια..
Σκηνές που είναι δίπλα μας..
Η ριμάδα η ζωή δεν χαρίζεται και όσοι λένε πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο θέλω να τους χαστουκίσω!

ElenaG είπε...

γαταρα μου...πόσες ιστορίες ακόμα θα ακούσουμε...θα ζήσουμε...να παραμείνουμε τουλάχιστον άνθρωποι...ας μη χάσουμε αυτό...

BLUEPRINTS είπε...

σκληρές ιστορίες σαν την πραγματικότητα που ζούμε (σαφώς υπάρχουν και χειρότερα), είμαι σίγουρος ότι πλέον δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει στην οικογένεια ή στο κοντινό του περιβάλλον τέτοιες περιπτώσεις... τα φιλιά μου

fogiaki είπε...

ειναι πολλες οι φορες που για να πεις σε καποιον τι νοιωθεις,τα λογια ειναι περιττα,αρκουν οι πραξεις...Σ'αγαπω πολυ ομως ετσι κι αλλιως!!!

ποντίκι είπε...

Την καλημέρα μου και καλώς σε βρήκα!!

Πολύ καλή ανάρτηση και καλή επιλογή τραγουδιού.!!!

Να έχουμε υγεία και να προσπαθούμε αυτό έχω να πω εγώ..
Την αγάπη μου!.

Ανώνυμος είπε...

Με συγκλόνισε η αλήθεια των όσων γράφεις... Τα ξέρω, τα ζω γύρω μου, αλλά κάθε φορά που τα ακούω συγκλονίζομαι...

Και δεν ξέρω αν τα είδαμε όλα ή έχει κι άλλα ακόμα... Φοβάμαι πως έχει...

Άλλοτε μου έρχεται να ουρλιάξω, μαζί με κάθε τέτοια μάννα, με κάθε τέτοιο παιδί...

Αλλοτε ξεσπώ γράφοντας για όλα αυτά... αλλά ξερεις τι μου λενε ; "τα ξέρουμε, τα ζούμε.... μη μας μαυριζεις άλλο τη ζωή, γράψε κάτι άλλο, παραμύθιασε μας. Έχουμε ανάγκη το όνειρο, την φαντασίωση, το γέλιο..."

Κι άλλες κι άλλοι πάλι θεωρούν περίπου ιεροσυλία να ΜΗΝ γράφεις για αυτά που λες... Να τα λες, να ματώνεις με τις λέξεις σου, να βαράς γροθιές στο τοίχο, μπας και βγει έστω και λίγο ο σοβάς...

Κάπου στη μέση είμαι...μια έτσι, μια γιουβέτσι... όπως και άλλοι ...

Καλά έκανες και τα έγραψες ! Και γράφεις καλά, στο έχω πει !!

ria είπε...

σκληρές αλλά πόσο αληθινές οι ιστορίες σου!!!

φιλιά στο ζουζουνάκι!

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ christina
Μου άναψες φωτιές με το τραγούδι σου κοριτσάρα και τελικά ταιριάζει γάντι σε αυτήν..
Τα φιλιά μου

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ Γιαγιά Αντιγόνη
εχω πει αμέτρητες φορές ότι είμαι ένας τυχερός άνθρωπος,τώρα αν χαρίζονται η αν τα αξίζουμε δεν ξέρω να απαντησω...
φιλιά καλησπέρας

Μαίρη (Ginger) είπε...

Αυτή την ανάρτηση την διάβασα σε δυό δόσεις. Μετά τις πρώτες σειρές έφυγα, πήγα κι έγραψα την ανάρτηση που θα διαβάσεις αύριο αν περάσεις απ το blog μου, και μετά γύρισα. Το πήρα πάλι απ'την αρχή. Μάλλον περιγράφεις την ζωή πολλών ανθρώπων που ζούνε ανάμεσά μας. Αλλά δεν το θεωρώ δείγμα της εποχής γιατί τέτοιες ζωές υπήρχαν κι όταν ήμουνα μικρή. Ακουγα τις γνωστές να τα λένε με τη μαμά και τη γιαγιά. Υπάρχουν και τέτοιες ζωές.

Φιλιά Φούλη μου.

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ ElenaG
Έλενα μου αν είναι το ύφασμα καλό δεν χαλάει με τίποτα!!
Να είσαι καλά, καλό απόγευμα

zoyzoy είπε...

Και όμως είναι αληθινές δυστυχώς για κείνους για μας που τους βλέπουμε και αγανακτούμε με τις επιλογές που κάνουν!

Πως μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που επιλέγει την απομόνωση???

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ BLUEPRINTS
Υπάρχουν και χειρότερα μα είναι τραγικό να βλέπεις νέους ανθρώπους κλεισμένους σε 4 ντουβάρια να σκοτώνουν την ίδια τη ζωή τους,από την άλλη άνθρωποι που θέλουν μια επικοινωνία να πέφτουν πάνω σε "ντουβάρια"

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ fogiaki
Εσύ κοράκλα αν δεν μπορείς να τα πεις τραγούδα τα βρε,να ψάξω τραγούδι τώρα που θα έρθω να μου το πεις, παραγγελιά!!!"σου τοπα μια και δυο και τρεις και εφτά και οκτώ και δέκα αν αρνηθείς.......Βογιατζής lol
Ρε ξέρουμε ότι αγαπας πιο πολύ το (έτσι και αλλιως) "πόρτο"

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ ποντίκι
Τρωκτικό μου καλώς ηρθες,πως και δεν σε πήραν πρέφα οι γάτες; σε γατόσπιτο μπήκες το κατάλαβες;
Μη μασάς τις εχω εκπαιδεύσει και είναι φιλικές σε όλους,σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..
Καλό βράδυ

PiciFriki είπε...

καλό σου μήνα!

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Αχ, βρε γατί μου, όταν γράφεις έτσι το μόνο που θέλω είναι να σε είχα εδώ δίπλα μου και να σ' έπαιρνα μια μεγάλη αγκαλιά.

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ GiP
Όλοι τα ξέρουμε και λίγο πολύ τα έχουμε ζήσει στο κοντινό μας περιβάλλον, δεν μπορείς πάντα να κάνεις τα στραβά μάτια,ειδικά όταν εχεις και παιδιά, τώρα για το πως γράφω, τι να πω δεν είμαι των γραμμάτων, απλά ώρες ώρες μου
βγαίνει ...
Σε ευχαριστώ για να το λες!!
καλό βράδυ

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ ria
Για τα παιδιά μας ρε γαμωτα !!!
φιλιά και σε σένα

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ Mary-Ginger
Δεν νομιζω τότε να υπήρχαν άνθρωποι που επέλεγαν να κλειστούν σε ενα σπίτι κοιτώντας μια οθόνη ..τότε ήταν μόνο η τβ, αλλά δεν επέτρεπαν τα οικονομικά να την έχουν όλοι..
Μια κοπέλα από το Κοσταλέξη θυμάμαι κλεισμένη σε ενα υπόγειο, μα δεν ήταν καν επιλογή της...
Φιλιά πολλά Μαίρη

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ zoyzoy
Το "αγανακτούμε" δεν είναι η σωστή στάση απέναντι σε αυτούς,η επιλογή τους αυτή πιστεύω είναι θέμα καθαρά βιοποριστικό,άλλος επιλέγει να σαλτάρει από τον πέμπτο όροφο ,άλλος να κάτσει πίσω από μια οθόνη πσ η τβ και να ζει το δικό του χαμενο όνειρο..

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ PiciFriki
Καλό μήνα και σε σένα

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ ΠΑΥΛΟΣ
Έτσι! πως ετσι,μέτρα λοιπόν αναρτήσεις και όταν με δεις με το καλό θα το κάνεις..
Ευχαριστώ Παυλο μου
κάλο βράδυ φίλα μου τη Μαρία..

Μαίρη (Ginger) είπε...

ΦΟΥΛΗ μου η απάντηση μου επικεντρώθηκε κυρίως στη δεύτερη ιστορία ΑΥΤΗΣ και βέβαια δεν εννοούσα σημείο προς σημείο αλλά την γενική κατάσταση που περιέγραφες. Πάντως η απάντηση μου δεν ήταν στον αέρα. Οταν δεν έχω κάτι να πω απλά διαβάζω και φεύγω. Δηλαδή δεν νοιώθω υποχρεωμένη να σχολιάσω αν δεν έχω να πω κάτι. Καλό σου βράδυ γατάρα μου, φιλιά πολλά

Tremens είπε...

Πραγματικές και τραγικές, δύσκολες και καθημερινές, σταυροί που κουβαλάνε άνθρωποι γύρω μας - ίσως κι εμείς οι ίδιοι.

Καλημέρα αγαπημένη

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ Mary-Ginger
Δεν τέθηκε θέμα υποχρέωσης σχολιασμού Μαιρη μου,απλά η δική σου ιστορία είναι άλλο θέμα από αυτό που περιγράφω..
καλό βράδυ

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ tremens
Ίσως και εμείς οι ίδιοι, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι μας περιμένει...
"το αύριο"
Μοναξιά!! μεγάλη λέξη, μπορείς να την νιώσεις και σε ένα σπίτι γεμάτο ώρες ώρες
Καλό σου βράδυ καλέ μου φίλε..

Κατερίνα είπε...

Φούλη μου, προσωπικά έχω φίλο καλό σαν το παληκάρι που περιγράφεις και μια γνωστή σαν τη γυναίκα της ιστορίας σου. Ο αριθμός των ανθρώπων που αντιμετωπιζει τέτοιου είδους προβλήματα (οικονομικά, μοναξια, μελαγχολία, κατάθλιψη) αυξάνεται συνεχώς και όπως λες και εσύ κανείς δεν εγγυάται ότι και εμείς κάποια στιγμή δε θα βρεθούμε σε ανάλογη θέση. Εδώ που φτάσαμε, την αλληλεγγύη βλέπω ως μονη λύση

Unknown είπε...

Kαλημερα πατριδα!Δεν μπορεσα να διαβασω ισως να ερθω παλι!

Thalassenia είπε...

Φευγάτα αλλά αληθινά πέρα ως πέρα.

Ντρέπεσαι και να φτύσεις στον κόρφο σου γιατί συμπονάς και γιατί ποτέ δεν ξέρεις....

Α ρε Φούλη ψυχοπονιάρα!

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ Κατερίνα
Δυστυχώς όλοι έχουμε τέτοιους γνωστούς Κατερινάκι μου,το κακό είναι όπως λες ότι αυξάνονται καθημερινά,το μέλλον αβέβαιο για όλους μας...
καλημέρα σου

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ Makis Sougias
Καλημερα φίλε μου,κανε δουλειά σου, εδώ θα είμαι αν σου κάτσει και ξανάρθεις.

ΦΟΥΛΗ είπε...

@ Thalassenia
Σωστά θαλασσένια μου,ποτέ δεν ξέρεις!