Ζωή στη φορμόλη....

Αυτός
Γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 70 σε μια επαρχιακή πόλη ,τα παιδικά χρόνια σχετικά καλά με όσα προβλήματα μπορούν να υπάρχουν σε μια οικογένεια...
Τα όνειρα πολλά όπως σε κάθε νέο άνθρωπο,μια οικογένεια ,ένα σπιτικό, μια καλή δουλειά, η επαρχία δεν είχε τις δυνατότητες να πραγματοποιηθούν,έτσι αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά του να έρθει στην πρωτεύουσα ..
Μια σχετικά καλή δουλειά,μια σχέση, και η ζωή κυλούσε απλά σταθερά..
Τα χρονια πέρασαν, η σχέση βάλτωσε τελείωσε κατόπιν χάθηκε και η δουλειά,η μόνη διέξοδος για αυτόν ήταν πλέον το ιντερνετ,καθώς η κατάθλιψη , μελαγχολία του είχε γίνει συγκάτοικος..
Έκανε λογαριασμούς σε ότι υπήρχε διαδικτυακά msn,skype,facebook,μπλογκ,κλπ, οι παλιοί
φίλοι χάθηκαν έκανε νέους διαδικτυακούς ,πολλούς φίλους, και μίλαγε, έγραφε, μίλαγε, γέλαγε,έλεγε πάντα μόνο αυτά που ήθελε να πει, περνούσε καλά μα πάντα πίσω από ένα πληκτρολόγιο, μπροστά σε μια οθόνη, κλεισμένος σε 4 τοίχους..
Το ταμείο ανεργίας δεν ήταν αρκετό για πολλά πολλά,καφές έξω, δεν τον ενδιέφερε αρχικά, δεν τον κάλυπτε στη συνέχεια..
Το ενοίκιο να βγαίνει, οι λογαριασμοί ,τσιγάρα, καφές και το ιντερνετ, όλα τα άλλα
σε δεύτερη μοίρα ,το φαγητό, αν ερχόταν η μάνα να μαγειρέψει για 3-4 μέρες καλώς, διαφορετικά η γρήγορη λιγοέξοδη λύση, μακαρόνια...
Κάποτε συνειδητοποίησε ότι δεν πάει άλλο,βγηκε στη γύρα για δουλειά,έτρεχε,έψαχνε, έκανε πολλές προσπάθειες ,γυρνούσε σπίτι κατάκοπος,πτώμα και απογοητευμένος, πάντα η απάντηση ήταν θα, θα σε πάρω τηλ,πέρνα το Σάββατο, και θα, θα , θα ....
Κάποια στιγμή το ταμείο ανεργίας έληξε,άδεια ζωή,άδειο σπίτι, άδειο ψυγείο,το ενοίκιο να τρέχει, η ΔΕΗ απλήρωτη,το τηλ κομμένο με τα επακόλουθα, ιντερνετ φίλοι, επικοινωνία καμιά..
Η δόλια μάνα με ενέσεις προσπαθούσε να σώσει την κατάσταση όσο μπορούσε..
Φαΐ δεν τον ένοιαζε και ας μην έχει,μα ιντερνετ για τις μικρές αγγελίες, για τους φίλους ,τσιγάρα καφές, τον σπιτονοικοκύρη πληρωμένο να μην γκρινιάζει,αυτά επιβαλλόταν να τα έχει τακτοποιημένα,και η δόλια μάνα εκεί,έκανε το μαλλί της σκούπα να μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του παιδιού της..
Οι δουλειές, εκμετάλλευση,λεφτά τίποτα και χωρίς ασφάλεια, έπρεπε κάτι να κάνει ετσι δοκιμάστηκε και δούλεψε σε μερικές, κομμάτια να γίνει επιλογές δεν υπήρχαν το πάλευε, άλλωστε προσωρινό ήταν κάποτε θα του καθόταν μια καλή δουλειά..
Η δουλειά ακόμα αναζητείτε ,το μηνιάτικο από αυτήν που έχει ίσα που του εξασφαλίζει τα τρέχοντα έξοδα,ένσημα ούτε συζήτηση,όνειρα για το μέλλον κομμάτια,προσωπική ζωή καμιά, τα λεφτά δεν φτάνουν ούτε για ένα καφέ έξω,και η δόλια μάνα εκεί βράχος, μα μέχρι πότε!!!



Αυτή
Γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 50, παντρεμένη με δυο παιδιά,από μικρή κοπέλα δούλευε μεχρι που παντρεύτηκε και ηρθαν τα παιδιά,όταν μεγάλωσαν ξαναπήγε στη δουλειά για να συμβάλει στα οικογενειακά έξοδα.
Ξαφνικά μετά από 23 χρονια ένα πρωί βλέπει το γάμο της θρύψαλα..
Τα παιδιά φεύγουν για σπουδές, μένει μόνη με πρόβλημα υγείας,χωρίς δουλειά,χωρίς πόρους ζωής, με την κατάθλιψη, μελαγχολία συγκάτοικο και εδώ..
Μάζεψε τα κομμάτια της και άρχισε να ψάχνει δουλειά,επιβαλλόταν να βρει μια δουλειά, βλέπεις εδώ η δόλια μάνα δεν ζούσε....
Οι απογοητεύσεις από τους ανθρώπους έρχονταν η μια μετά την άλλη με αποτέλεσμα αυτή να κλειστεί ερμητικά στο δικό της αγνό κόσμο.
Το γεμάτο κάποτε γέλια σπίτι τώρα άδειο πλέον την απωθούσε,έπρεπε κάτι να κάνει για να το νιώθει ζεστό οικείο,ήθελε να τα αλλάξει όλα να μην της θυμίζει τίποτα τα 23 χρονια γάμου..
Προσπάθησε με αρκετές στερήσεις να το αλλάξει, έτσι νόμιζε ότι θα λυτρωθεί θα ξεχάσει...
Άλλαξε πολλές δουλειές στα 10 χρόνια χωρισμού,με κόπο και οικονομία αγόρασε ένα σαράβαλο αμαξάκι,για λόγους μετακίνησης και μόνο, και αυτό το κακιασμένο λες και καταλάβαινε ότι πληρώθηκε και πάντα κάτι ζήταγε, λες και το έκανε επίτηδες..
Η ασφαλιστική κάλυψη ήταν γι αυτήν προτεραιότητα,Βρήκε μια δουλειά χωρίς περιθώρια επιλογής ωραρίου και χρημάτων, με αποτέλεσμα η προσωπική ζωή να είναι αποκλεισμένη.

Τα χρόνια κυλούν με το άγχος της εφορίας, των παγίων εξόδων, και πάντα μα πάντα ένα χαρτζιλικάκι στα παιδιά θα το ξεκλέψει, τι και αν δεν μπει καζάνι στη φωτιά,τι και αν δεν έχει παρέα, χρήματα να πάει για ένα καφέ, να την δει ο ενδιαφερόμενος να της πιάσει κουβέντα, να βγουν, να επικοινωνήσει με έναν άνθρωπο,(εδώ το ιντερνετ είναι μόνο για καμιά συνταγή,η ιατρική αναζήτηση).
Ξαφνικά αυτή κατάλαβε ότι η ζωή περνάει και είναι μόνη, με την αγωνία αν θα έχει την επομένη δουλειά, θα προλάβει να βγάλει τη σύνταξή της!!




Το αυτή και το αυτός δεν μου αρέσουν σαν χαρακτηρισμοί, μα τι σημασία θα είχε να τους βάφτιζα Κώστα, Νίκο, Μαρία, Σουζάνα;
θα μπορούσε κάλλιστα να είμαι εγώ η "αυτή",κανείς δεν επιλέγει να παντρευτεί για να χωρίσει και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να φέρει η επόμενη μέρα
Όπως θα μπορούσε στη θεση "αυτού" να είναι τα παιδιά μου...

Αυτός, αυτή, αλλά όχι τα μυστήρια μα τα αληθινά τα χειροπιαστά, δουλειά έχουν μα μόνο δουλειά, ζωή δεν έχουν είναι στην φορμόλη,αυτών καθώς και πολλών γύρω μας...

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς, και σε όλες τις δόλιες μάνες να έχουν οικονομικά "κότσια" να κάνουν τονωτικές ενέσεις!!

Στο mix pod: Χάρις Αλεξίου - Έχει πανσέληνο απόψε.....αφιερωμένο σε αυτήν,γιατί...... ...είναι σκληρό για μια γυναίκα να είναι μόνη...